بنده در مشهد كلاس داشتم. نمى‌دانم بین شما‌ها مشهدى هست یا نه. شاید آقایان كه مشهدى هستند یادشان باشد. مسجد كرامت. بعد‌ها مسجد بزرگترى ساخته شد، اما آن روز مسجد كرامت بزرگ‌ترین مسجد شبستانى مشهد بود. یعنى توى مساجد محله‌ى مشهد مسجد بزرگ‌تر از مسجد كرامت نبود. آن چنان جمعیت پر مى‌شد توى این مسجد كه جاى یك نفر آدم هم واقعاً نبود. بعد از نماز مغرب شروع مى‌كردم به درس، سخنرانى نبود. درس بود. حالا مى‌گویم چه كار مى‌كردیم. آن قدر جمعیت زیاد مى‌شد كه قبل از آنى كه من شروع بكنم - وسط نماز - در مسجد را مى‌بستند كه دیگر نمى‌شد كسى وارد بشود. جمعیت متراكمى جمع مى‌شد براى این‌كه درس را گوش كنند، حالا درس چى بود؟ بنده آن‌جا هم حدیث، هم اعتقادات و هم نهج البلاغه تدریس مى‌كردم؛ با تخته سیاه. خود شیوه‌ى كار براى مردم جاذب بود. حالا یك عده البته مى‌آمدند تماشا كنند از این چند هزار آدم مثلاً. اما یقیناً درصدى هم مى‌آمدند واقعاً یاد بگیرند و آموزش ببینند و یادداشت مى‌كردند. توجه كردید؟ من امتحان كردم دیدم كه شیوه‌ى درس گفتن اگر چنانچه با ابتكار، با نوع آورى، با انگیزش، با بیان خوب و با عمده‌تر از همه، «محتوا» همراه باشد، توى آن یك چیزى باشد، همین جور لفاظى نباشد، جاذبه پیدا خواهد كرد.
یك درس تفسیرى من براى دانشجویان شروع كردم در مشهد، یك درسى هم براى طلبه‌ها مى‌گفتیم چند سال. استقبال زیادى شد. مى‌نوشتند و من هم استفاده مى‌كردم. از‌‌ همان شیوه‌هاى جدید، شیوه‌هاى ابتكارى؛ كه البته یك مدتى كه مى‌گذشت یك شیوه‌ى‌اى را تبدیل مى‌كردیم به یك شیوه‌ى دیگر، توجه كردید؟ این شیوه‌هاى جدید و ابتكارى و روشهاى نو همراه با محتوا خودش بزرگ‌ترین، جاذبه است.

 

دیدار با اعضای واحد آموزشی حزب جمهوری اسلامی ۶۳/۱۰/۲۷