عمل جراحى انجام شد و خطر عمل تا آن موقع مهار شده بود. همه از نهايت توانايى خود استفاده كرده بودند. شوق و خوشحالى از گذشتن اين مرحله در سيماى همه جارى بود... امام بلافاصله پس از بهوش آمدن با وجود ضعف شديد عارض شده ، وقت نماز را سؤ ال كرد و اشاره كرد كه يكى از آقايان عمامه اش را ببندد و محاسن ايشان را شانه بزند. همه مبهوت بوديم . خدايا اين چه بنده عاشقى است ؟ چقدر در حضور خداوند ادب را مراعات مى كند... در بيمارستان ، ايّام بسترى در هر فرصت كه براى غذا دادن به ايشان مى رفتيم توصيه هاى اخلاقى را فراموش نمى كردند. چندين بار به من و همشيره ها مى فرمود: راه آخرت سخت است ، گناه نكنيد، ترك گناه آسانتر از عذاب خداست ، و مى فرمود: نماز را حتى اگر در پياده رو خيابان باشد اول وقت بخوانيد.⁽⁵⁰⁾