حضرت امام حتى در شرايط بحرانى بيمارستان هم معمولاً نماز شبشان ترك نشد. مستحبات نماز را حتماً به جا مى آوردند، حتماً عطر مى زدند، محاسن را شانه مى كردند و عمّامه بر سر مى گذاشتند. گفتن اين مسائل آسان است ولى در نظر بگيريد بيمار كهنسالى كه (حدود 90 - 80 سال ) كه با ضعف و درد و تب ، دوران دشوار بعد از عمل جراحى را مى گذراند، مقادير زيادى دارو از طريق سرم به بدن متصل است و امكان نشستن ندارد. و ماسك اكسيژن بر دهان و بينى ، و كيسه خون به دست وصل است . آن وقت مدام به فكر ساعت نماز باشد و مستحبات را هم به همان حال به جا بياورد. فارغ از همه محيط اطراف به نماز شب بپردازد، چندين ساعت آخر عمر امام همگى در حال نماز گذشت ، چون حالشان مناسب نبود با اشاره دست ركوع و سجود را بجا مى آوردند و با مختصر حركت دادن سر و حركات مختصر دست و پا نماز مى خواندند، زيرا توان نشستن نداشتند.⁽¹²⁴⁾

((امام خمينى قدّس سرّه ))