در حقيقت تربيت و انسان سازى در نماز است . امّا در صورتى كه نماز، نماز واقعى باشد آن حالت خشوع و توبه و تذكر در انسان موجود باشد. خدا رحمت كند استاد بزرگوار ما حضرت امام قدّس سرّه را، ايشان مى فرمود: من در محضر آقاى ملكى تبريزى بودم ، امّا نه به عنوان استاد و شاگرد، مى آمدم و مى نشستم . ايشان نيم ساعت قبل از ظهر به مدرسه فيضيه مى آمد و مى نشست . من از حالش مى فهميدم كه منتظر وقت نماز است . اصلاً نماز براى او يك كارى بود. ايشان نقل مى كرد كه من روزى رفتم به منزل ايشان ، ديدم مرحوم ملكى مشغول نماز است و در آن حال اين مجذوب خدا، همه چيزش را خدا جذب كرده از خود به تمام معنا بى خود است ، در حال قنوت بود و چنين زمزمه مى كرد.