سجده صورت ظاهر، شكل بيرونى و تجسّم عينى برترين حال و مقام معنوى انسان است و آنگونه كه در روايتى آمده : ((بنده در حال سجده از هر زمان ديگرى به خدا نزديكتر است .))
در مصباح الشريعه آمده : ((آنكسى كه سجده هاى خود را نيكو سازد، هرگز از خدا دور نمى ماند، كه خداوند سجده را زمينه اين ساخته تا بنده از اين راه با قلب و روح و سرّ خويش به او تقرّب جويد.))
مرا نيز در روزگار تحصيل در نجف اشرف شيخ بزرگوارى بود، آخوند ملاّحسينعلى همدانى ؛ (1239 - 1311 ه‍ .ق ) كه پيشوا و پناه پارسايان و سالكان بود. از او خواستم كه برترين عمل را كه خود آزموده و تاءثير نيكويش ‍ را در بهبود حال سالك تجربه كرده ، برايم باز گويد. او مرا سفارش كرد:
نخست آنكه در هر شبانه روز سجودى طولانى به جاى آورم و در آن اين ذكر را به تكرار باز گويم : (( لا اله الا انت سبحانك انى كنت من الظالمين )) خدايا! به جز تو خدائى نيست ، تو پاكى ، اين منم كه بر خويش ستم كردم ، و قصد و نيّتم از اين ذكر اين باشد كه خدايا! اينك جان من در زندان طبيعت گرفتار است و با زنجيرهاى هوا و هوس بسته شده است و من خود با رفتار ناروايم خويش را بدين زندان و زنجيرها گرفتار كرده ام ، و هرگز درباره تو چنين پندار ناروايى نمى برم كه بگويم تو با من چنين كرده اى و تو مرا بدين زندان و زنجيرها در افكندى ، هرگز! هرگز! تو از اين پندارها پاكى ، و اين منم كه خويش را به چنين روز افكنده ام و با دست خود بر خود ستم كرده ام و چنين خود را به بلا گرفتار ساخته ام .
آن بزرگوار ياران خويش را بدين سجده سفارش مى كرد و آنان نيز اين سفارش را به جاى مى آوردند و ذكر ياد شده را در سجود، برخى هزار بار، برخى كمتر، برخى بيشتر و حتى برخى سه هزار بار تكرار مى كردند و آثار مبارك و سازنده آن را در خويش مى يافتند.⁽¹⁷⁵⁾

((حافظ))