نماز آية الله مرعشى نجفى و استاد شهيد مطهرى (رحمة الله عليهما)  
در برخى از يادداشتهاى آيت الله العظمى مرعشى نجفى (ره ) آمده است :هنگامى كه در قم سكونت كردم (1343ه ق )، صبحها در حرم حضرت معصومه عليه السلام اقامه نماز جماعت نمى شود و من تنها كسى بودم كه اين سنت را در آن رواج دادم و از شصت سال پيش به اين طرف ، صبح زود و پيش از باز شدن درهاى حرم مطهر و زودتر از ديگران مى رفتم و منتظر مى ايستادم ، اين انتظار گاهى يك ساعت قبل از طلوع فجر بود،تا خدام درها را باز كنند،زمستان و تابستان نداشت ،در زمستانها ،هنگامى كه برف همه جا را مى پوشاند ،بيلچه اى كوچك به دست مى گرفتم و راه خود را بر طرف صحن باز مى كردم تا خود را به حرم مطهر حضرت معصومه عليه السلام برسانم در آغاز خود به تنهايى نماز مى خواندم تا اينكه پس از مدتى يك نفر به من اقتدا كرد و پس از آن كم كم افراد ديگرى اقتدا كردند و به اين ترتيب نماز جماعت را در حرم مطهر حضرت معصومه عليه السلام آغاز كردم تا امروز كه شصت سال از آن تاريخ مى گذرد،ادامه دارد.
آهسته آهسته ظهرها و شبها نيز اضافه شد و از آن پس روزى سه بار در مسجد بالا سر حضرت معصومه عليه السلام و صحن شريف نماز مى خواندم . ⁽⁴³⁷⁾
باز در احوالات حضرت آية الله العظمى مرعشى نجفى (ره ) به فرزندش وصيت كرد:سجاده اى كه هفتاد سال بر روى آن نماز شب بجا آورده ام ،و تسبيحى از تربت امام حسين عليه السلام كه با آن در سحرها به عدد دانه هايشان استغفار كرده ام با من دفن شود. ⁽⁴³⁸⁾
نماز استاد شهيد مطهرى  
يكى از خصوصيات استاد شهيد مطهرى (ره ) عنايت زياد به تهجد و شب زنده دارى بود و از دوران طلبگى تا آخر عمر،بدان پايبند بودند حضرت آية الله خامنه اى رهبر معظم ، انقلاب اسلامى ايران چنين مى فرمايند :مرحوم مطهرى يك مرد اهل عبادت و اهل تسويه و تزكيه اخلاق و روح بود من فراموش نمى كنم ايشان وقتى به مشهد مى آمد خيلى از اوقات به منزل ما وارد مى شد گاهى هم وردشان در منزل خويشاوندان همسرشان بود اين مرد نيمه شب تهجد با آه و ناله داشت يعنى نماز شب مى خواند و گريه مى كرد بطورى كه صداى گريه و مناجات او افراد را از خواب بيدار مى كرد...
يك شب ايشان منزل ما بودند و نصف شب از صداى گريه ايشان خانواده ما از خواب پريده بودند البته اول ملتفت نشده بودند كيست ،اما بعد فهميدند كه صداى آقاى مطهرى است بله ايشان نصف شب نماز شب مى خواند همراه با گريه با صدايى كه از آن اطاق مى شد،آن را شنيد. ⁽⁴³⁹⁾