در قرآن راجع به ابلاغ و دعوت، کلمه «نصح » از زبان داعیان الهی زیاد آمده است. نصح یعنی خیر خواهی به معنی خلوص، چون نصح در لغت عرب در مقابل غش است. وقتی که در یک جنسی، در یک کالایی از غیر خودش قاطی کنند اصطلاحا می گویند غش داخلش کرده اند.

نصح که در مقابل غش است یعنی سخن باید خلوص داشته باشد، یعنی از کمال خیرخواهی طرف و از سوز دل برخاسته باشد. آن کسی می تواند داعی الی الله و مبلغ پیام خدا باشد که سخنش نصح باشد، یعنی هیچ انگیزه ای جز خیر و مصلحت مردم نداشته باشد، سخنش از سوز دل برخیزد که: «ان الکلام اذا خرج من القلب دخل فی القلب و اذا خرج من اللسان لم یتجاوز الاذان » سخن کز جان برون آید نشیند لا جرم بر دل، و سخنی که فقط از زبان بیرون بیاید و دل از آن بی خبر باشد، از گوشهای مردم تجاوز نمی کند(14). پی در پی پیغمبران می گویند: و انصح لکم(15)، انا لکم ناصح(16)، انی لکما لمن الناصحین(17).

همه اش سخن از این است. وقتی که موسی بن عمران با خدای خودش از سنگینی کار سخن می گوید، آن سنگینی فقط این نیست که من می خواهم در مقابل فرعون با آن قدرت و جباریت سخن بگویم، پس کار سنگین است، نه، یک سنگینیهای دیگر است، خدایا مرا مدد کن که موسایی باشم که موسی دیگر در او وجود نداشته باشد، منی وجود نداشته باشد، خودی وجود نداشته باشد، انانیتی وجود نداشته باشد، در نهایت خلوص بتوانم پیام تو را به مردم عرضه بدارم.
14 - این سخنها در ابلاغ پیام الهی هست ولی در ابلاغ پیامهای دیگر مطرح نیست.15 - اعراف/62.16 - اعراف/68.17 - اعراف/21.

منبع :  مجموعه آثار شهید مطهری جلد 16 > سیری در سیره نبوی > ارزش مساله تبلیغ و شرایط مبلغ > نصح یا خلوص سخن