جز پاداش ‏هاى اخروى و بهره‏هاى معنوى كه از نتایج اخلاص است. یك سرى آثار دنیوى هم دارد كه به برخى اشاره مى ‏شود:
 1- مدیریّت جامعه‏
 اگر حسن نیّت و خلوص در مسئولان اجتماعى باشد، كارها بهتر انجام شده و عدالت، بهتر اجرا مى‏شود.
 على علیه السلام به مالك اشتر مى‏فرماید:
 «اِسْتَعِنْ عَلَى الْعَدْلِ بِحُسنِ النِیَّة فى الرَّعیَّة»(250) به وسیله حسن نیّت به مردم، براى اجراى عدالت اجتماعى كمك بگیر.
 روحیه خیرخواهى خالصانه، قوى‏ترین اهرم ایجاد عدالت است.
 2- بهبود وضع اقتصادى
 افراد خوش قلب و خیرخواه و مخلص، حتى در امور اقتصادى و كسب و كار هم موفق‏ترند و خلوص شان پشتوانه حیثیّت اجتماعى و جلب مشترى و اعتماد مردم به داد و ستد با آنانست. شاید این كلام علوى، به این مسئله مربوط باشد كه فرموده است:
 «رِزْقُ الْمَرءِ عَلى‏ قَدْرِ نِیَّتِهِ»(251) رزق هر كس به اندازه نیّت اوست.
 3- روابط خوب اجتماعى‏
 افراد خوش باطن و خوش نیّت، در دلها جا دارند و حتى اگر خلافى هم بكنند، بخاطر صفا و حسن نیّت، زندگى‏شان تلخ نمى‏شود و مردم دوستشان دارند.
 على علیه السلام فرموده است: «مَنْ حَسُنَت نِیَّتُهُ كَثُرَتْ مَثُوبَتُهُ وَ طابَتْ عیشَتُهُ وَ وَجَعَتْ مَودَّته»(252) هر كه داراى حسن نیّت باشد، موقعیت او بیشتر و زندگیش پاك‏تر مى‏شود و دوستى با او لازم است.
 این از جهت آثار خوب نیّت صالح بود. بر عكس، اگر نیّت‏ها ناسالم و شوم باشد. عوارض آن دامنگیر خود انسان مى‏شود و غیر از عقوبت‏هاى اخروى، بلاهاى اجتماعى هم در پى دارد.
 على علیه السلام مى‏فرماید: «اِذا فَسَدَتِ النِیَّةُ وَقَعَتِ الْبَلِیَّهُ»(253)
 هر گاه نیّت، خراب شود، بلا فرود مى‏آید.
 نیّت‏هاى قوى و انگیزه‏هاى خوب، حتى از بدن‏هاى ناتوان هم كارهاى مهمّ مى‏كشد. اگر انگیزه، نیرومند و الهى باشد، نه خستگى در كار است، نه نومیدى و دلسردى. به همین جهت، در هیچ یك از اولیاء خدا، خودباختگى و ضعف اعصاب، حتى در پیرى دیده نمى‏شود، چرا كه دل و جانشان با نیّت‏هاى خالص الهى سرشار است و و از او مدد مى‏گیرند و در برابر همه مشكلات و بحران‏ها و دشمن‏ها و قدرت‏ها مى‏ایستند. نمونه‏اش، امام امّت (قدس سرّه) كه دلى آرام به یاد خدا داشت و ابرقدرت‏ها را به زانو درآورد.
 امام حسین علیه السلام روز عاشورا، كه با آن همه داغ‏ها و شهادت‏ها روبرو بود و اسارت خانواده خویش را پیش بینى مى‏كرد، هر چه تنهاتر مى‏شد و یارانش به شهادت مى‏رسیدند، خودش چهره‏اى برافروخته‏تر از عشق مى‏یافت و به خداوند تكیه داشت و مى‏فرمود: «هَوَنَ عَلّى انّه بعَینِ اللّهِ» آنچه این شدائد را بر من آسان مى‏كند آنست كه مى‏بینم همه در محضر خداوند است و او مى‏بیند و شاهد است.
 على علیه السلام فرموده است:
 «ما ضَعُفَ بَدنٌ عمّا قَوِیت عَلَیْهِ النِیّةُ»(254) وقتى نیّت بر چیزى، قوى و استوار باشد، بدن احساس ضعف نمى‏كند.
 شاید این اشاره به آثار روانى و روحى نیّت در رفتار و عمل انسان باشد.

 250) نهج البلاغه، نامه 53.
251) فهرست غرر، ص 398.
252) فهرست غرر، ص 399. (كلمه نیّت)
253) فهرست غرر، ص 398 (كلمه نیّت)
254) بحارالانوار، ج 70، ص 205.