آنكه گرفتار ریا مى‏شود، هنوز به مرحله یقین و باور نرسیده است.
 على علیه السلام مى‏فرماید: «الاخلاصُ ثَمَرةُ الیَقین»(275)
 اخلاص، نتیجه یقین است.
 ممكن است انسان به خدا و قیامت و پاداش و... علم داشته باشد، ولى علم انسان، تا به مرحله یقین و باور نرسد، آن تأثیر گذارى لازم را نخواهد داشت. همه مى‏دانند كه مرده، قادر بر انجام كارى نیست، امّا خیلى‏ها، در همان حال، از مرده مى‏ترسند.
 ریاكار، هر چند ممكن است به خدا و قیامت و حساب و كتاب، آگاه باشد، ولى آگاهى او چون به مرحله یقین نرسیده، از اخلاص دور مى‏شود. این یقین هم در سایه عبادت بسیار فراهم مى‏آید.
 قرآن مى‏گوید: «وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى‏ یَأْتِیَكَ الْیَقِینُ»(276)
 آنقدر عبادت كن تا یقین به تو برسد.
 اگر یقین داشته باشیم كه عالم، محضر خداست، عزت و ذلّت به دست اوست، دنیا و جلوه‏هاى آن، سرمایه هایى كم سود و گذرا و فریبنده است، به اخلاص در عمل كشیده مى‏شویم.

 275) فهرست غررالحكم.
276) حجر، آیه 99.