ارتباط خالصانه انسان با خدا، نورانیّت ضمیر و صفاى باطن و بصیرتى به همراه دارد كه انسان را در پیچ و خم‏هاى زندگى و بن‏بست‏ها و مشكلات، هدایت مى‏كند.
 على علیه السلام مى‏فرماید: «عِنْدَ تحقیق الاِخلاصِ تَسْتَنَیرُ البَصائِر»(283)
 هرگاه خلوص در دل آید، نورانیّت و بینش به همراه آن مى‏آید.
 این همان «فرقان» است كه قرآن كریم، آنرا از نتائج تقوا مى‏شمارد(284) و نیز مى‏فرماید:
 اگر تقوا داشته باشید، خداوند براى شما نورى قرار مى‏دهد كه با آن، راه خود را مى‏روید: «یَجْعَل لكم نوراً تَمْشُونَ بِهِ»(285)
 اخلاص و دورى از هواى نفس و تقوا، این نتیجه را دارد كه روشن بینى انسان را مى‏افزاید و انسان را از تاریكى‏هاى شرك و جهل و هوس، به فضاى نور و توحید و علم مى‏رساند. آنكه اخلاص داشته باشد به فوز و رستگارى مى‏رسد: «اِنْ تَخْلُصْ تَفُرْ»(286)
 اخلاص، ارزشى فوق العاده دارد و در عین حال، بسیار دشوار است. امام سجاد علیه السلام در دعاهاى سحرهاى ماه رمضان از خداوند مى‏خواهد كه دل را از نفاق و عمل را از ریا پاك گرداند:
 «اللّهم طَهِّر قَلْبى مِنَ النِّفاقِ وَ عَمَلى مِنَ الرّیاء»
 و نیز، امام حسین علیه السلام در دعاى عرفه، از خداوند اخلاص در عمل را مى‏طلبد: «.. ولاخلاصَ فى عملى».

 283) فهرست غررالحكم، واژه خلص، ص 93.
284) انفال، آیه 29.
285) حدید، آیه 28.
286) فهرست غرر، ص 92.