خدا برتر و بزرگتر از فكر و خیال ما و برتر از توصیف با قلم و بیان ماست. عظمت او، فراتر از درك و شناخت تصوّر ماست.
 هر چه را اراده كند، در همان لحظه انجام مى‏گیرد. فرمانش مطاع است. پدیده‏ها و انسان را از نیستى به وجود آورده، همه را روزى داده، هدایت كرده، بازگشت همه به سوى اوست و جان وهستى همه جانداران و جمادات، در دست قدرت اوست. اوست كه عزّت مى‏بخشد و ذلیل مى‏كند، بى نیاز است و همه به او محتاجند. انسان‏ها را در رحم مادران، تصویرگرى مى‏كند، غرائز هدایتگر را در فطرت آنها به ودیعت مى‏گذارد، بیمارى‏ها را شفا مى‏دهد، ناتوانان را توان مى‏بخشد، همه چیز مردنى و فانى است مگر ذات او. در قیامت، حساب و كتاب و پاداش و كیفر همه، با اوست. آنروز معلوم خواهد شد كه همه كاره اوست و دیگران را كارى ساخته نیست و آنانكه به درگاه غیر او روى آورده‏اند، باخته و زیان كرده‏اند...(288)
 نمازمان با نام چنین خداى عظیمى شروع مى‏شود.
 پس از نیّت، تكبیرةالاحرام مى‏گوییم ووارد نماز مى‏شویم....
 «اللّه ‏اكبر!»
 اللّه اكبر، شعار برترى و اعتلاى مكتب و عقیده ماست.
 نماز، با «اللّه اكبر» شروع مى‏شود و با «رحمةالله» ختم مى‏گردد.
 نمازى كه هم توجّه قلبى دارد، هم توصیف و ثناى زبانى دارد، هم حمد و ذكر را با گوش مى‏شنویم، و هم با اندام و حركات اعضاء به عبادت مى‏پردازیم.
 نمازى كه با نام «اللّه» آغاز مى‏شود، نه مثل بت پرستان و مسیحیان و طاغوتیان، كه با نام بت، یا نام عیسى علیه السلام یا طاغوت‏ها و شاهان، كار را شروع مى‏كنند.
 نمازى كه همراه با اللّه اكبر است، و این شعار، كه خط بطلان بر باطل‏ها و قدرت‏هاى پوچ مى‏كشد، در طول نمازهاى واجب و مستحب روزانه، هشتاد و پنج بار تكرار مى‏شود و پیش از نماز و پس از نماز هم، با عناوین مختلف، به صورت مستحب، بازگو مى‏شود.
 و این شعار، در طول نمازها تكرار مى‏شود و رمز رشد و تربیت ما در ابعاد معنوى، در سایه همین تكرارهاست.
 خدا، بزرگتر از همه چیز است.
 بزرگتر از آنكه با دیگران مقایسه شود وبا حواس ظاهرى درك شود.
 بزرگتر از هوس‏هاى ما و حرف‏هاى دیگران و وسوسه‏هاى شیطان و جلوه‏هاى دنیا.
 اگر خدا در نظر ما بزرگتر باشد و «اللّه اكبر» از عمق جانمان و از روى ایمان و باور، برآید، دیگر دنیا و جاذبه‏هایش، قدرت‏ها و جلوه‏هایشان، در نظر ما كوچك و بى جلوه خواهد شد.
 رضاى او، در نظر ما از هر چیزى برتر خواهد بود.
 امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: همین كه در شروع نماز، تكبیر مى‏گویى، باید تمام هستى نزد تو كوچك باشد، جز «او». وگرنه، خطاب مى‏شود: تو دروغگویى!
 اگر در فكر نمازگزار، چیز دیگرى بزرگ باشد، دروغگو به حساب مى‏آید، همانگونه كه منافقان به زبان، به پیامبرى رسول خدا صلى الله علیه وآله گواهى مى‏دادند، ولى به حرف خود ایمان نداشتند. خداوند آنان را دروغگو نامید: «وَاللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَفِقِینَ لَكَذِبُونَ»(289) چرا كه اینگونه دوگانگى زبان و عقیده، نوعى نفاق است. از این رو، امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: خداوند به چنین نمازگزاران خطاب مى‏كند: «اتَخْدَعُنى؟ وَ عِزَّتى وَ جَلالى لاحْرِمَنّكَ حَلاوَةَ ذِكرى لاحْجَبنَّكَ عَنْ قُربى وَالْمَسَرَّةَ بمناجاتى»(290)
 آیا با من حیله و نیرنگ مى‏كنى؟ سوگند به عزّت و جلال خودم، شیرینى ذكر و یاد خود را از تو مى‏گیرم و تو را از مقام قرب خویش و لذّت مناجاتم، محروم مى‏كنم.
 مرحوم فیض كاشانى پس از نقل این حدیث، مى‏گوید:
 هرگاه در نماز، حلاوت و شیرینى مناجات را یافتید، بدانید كه تكبیر شما مورد قبول و تصدیق خداوند متعال است، و اگر چنین نبود، بدانید كه خداوند شما را از درگاه خویش رانده و گفته شما را تصدیق نكرده و مارا دروغگو مى‏داند.(291)
 آرى... خدا بزرگتر است. بزرگتر از همه گفتنى‏ها و نوشتنى‏ها و اندیشه‏ها...
 كسى كه چنین عقیده داشته باشد، همه چیز در نظر او كوچك مى‏شود، ومثل رهبر انقلاب (قدس سرّه) حتى به آمریكا هم مى‏گوید: هیچ غلطى نمى‏تواند بكند.
 مگر نه اینكه هواپیما، هر چه بیشتر اوج بگیرد و بالا رود، خانه‏ها و ساختمان‏هاى زمین، كوچكتر به نظر مى‏آید؟ آنكه خدا در نظرش مهم و عظیم باشد، جز خداوند، در نظرش بى مقدار، جلوه مى‏كند.
 على‏علیه السلام این را از اوصاف اهل تقوا مى‏شمارد كه: «عَظُمَ الخالِقُ فى اَنْفُسِهم فَصَغُرَما دُوَنُه فى اَعْیُنِهم»(292)

 288) همه اوصافى كه ذكر شده، برگرفته از آیات قرآن كریم است.
289) منافقون، آیه 1.
290) محجةالبیضاء، ج 1، ص 385.
291) همان.
292) نهج البلاغه، خطبه همام (وصف متقین).