معناى «قنوت»، اطاعت، دعا، توجّه به خدا و خشوع در نماز است. و در نماز، یكى از مستحبّات است كه دست را تا مقابل صورت آورده و دعا كنند. گرچه مرحوم صدوق، آنرا واجب دانسته است.
 طبق روایات، در نماز جمعه و نماز صبح و مغرب، تأكید بیشتر شده است. در قنوت دعاى خاصّى لازم نیست و به فرموده امام صادق علیه السلام هر دعایى كه بر زبان جارى شد خوب است،(406) ولى برخى دعاها سفارش بیشتر شده است.
 رسول خداصلى الله علیه وآله سفارش كرده كه در نمازها، قنوت را طول دهید و این را سبب آسانى وقوف انسان در مراحل حسابرسى قیامت دانسته است: «اَطْولَكُم قُنوتاً فى‏دارِالدّنیا اَطْوَلُكم راحَة یَوم‏القیامَةِ فى الموقف»(407) و نیز در روایت است كه بهترین نماز، آنست كه قنوتش طولانى‏تر باشد.(408)
 در قنوت، كه حالت نیایش و طلب حاجت از خداست، هر چه دعاهاى بهتر و خواستنى‏هاى متعالى‏تر ذكر شود، بهتر است. برخى از علما (حاج ملا هادى سبزوارى) در قنوتِ نماز شب خود، دعاى «جوشن كبیر» را مى‏خواند. كه بسى طولانى است و شامل هزار نام و صفت خداوند است. اینگونه نماز، نشان عشق به خدا و علاقه به مناجات با اوست.

 406) آنچه درباره احكام قنوت آمد: جواهر، ج 10، ص 352 تا 362.
407) بحارالانوار، ج 82، ص 199 و جواهر، ج 10، ص‏367.
408) بحارالانوار، ج 82، ص 206. در این كتاب، احادیث بسیارى درباره قنوت نقل شده است.