وقتى مسلمانى هر چند كودك، از دنیا مى‏رود، پس از غسل دادن و كفن كردن، باید بر پیكر او نماز خواند. گرچه نام «نماز میّت» بر آن گفته شده، ولى در واقع دعایى بیش نیست، زیرا ركوع و سجود و تشهد و سلام ندارد و وضو و غسل و تیمّم داشتن شرط نیست و پاك بودن بدن نمازگزار هم لازم نمى‏باشد. اگر چه بهتر است شرایط نماز را داشته باشد.
این مراسم، بهتر است كه به صورت جماعت انجام شود.
خواندن نماز بر جنازه مسلمان، «واجب كفایى» است. یعنى بر همه مسلمین واجب است و اگر فرد یا افرادى بخوانند، از دیگران ساقط است.
این نماز، خواستن رحمت و مغفرت براى مرده است. از این رو بهتر است كه دوستان و بستگان و مؤمنین را خبر كنند تا حضور یافته و بر او نماز بگذارند. این نماز، هم سبب رحمت بر میّت است و هم موجب اجر براى نمازگزاران مى‏شود.(552)
معمولاً در خواندن این نماز، دعاها و جملات خاصّى به صورت مستحّب خوانده مى‏شود. امّا اندازه واجب آن، كه دانستنش براى هر مسلمان ضرورى است به این صورت است:
نماز میّت پنج تكبیر دارد.
پس از تكبیر اوّل بگویند: «اشهد اَن لا اله الاّ اللّه و انّ محمّداً رسول اللّه».
پس از تكبیر دوّم بگویند: «الّلهم صل على محمد و آل محمّد».
پس از تكبیر سوّم بگویند: «الّلهم اغفر للمؤمنین والمؤمنات».
پس از تكبیر چهارم: «الّلهم اغفر لهذا المیت» (اگر میت، مرد است) یا: الّلهم اغفر لهذه المیّتِ». (اگر میت، زن است)
پس از تكبیر پنجم، نماز تمام است.
كسى كه بر میّت نماز مى‏خواند، باید رو به قبله باشد، و میّت را، در مقابل او به پشت بخوابانند. بطورى كه سر او به طرف راست نمازگزار و پایش به طرف چپ او باشد.
نمازگزار باید از میّت دور نباشد. ولى اگر به صورت جماعت باشد، دور بودن نفرات دیگر مانعى ندارد ولى اتصال باید حفظ شود.
اگر بر میتى نماز خوانده نشود (به عمد یا از روى فراموشى) یا بعداً معلوم شود كه نماز، باطل بوده، پس از دفن شدن بر قبر او باید خواند.(553)

 552) وسائل‏الشیعه، ج 2، ص 762.
553) توضیح بیشتر مسائل، در رساله عملیه.