عبادت یک امر فطری است.

ما بعضی از کارها را بر اساس عادت هایمان انجام می دهیم ولی بعضی بر پایه ی فطرت است.

کارهایی که ما بر اساس عادت انجام می دهیم می تواند عادت به کارهای خوب باشد که این با ارزش است هم چنین می تواند مانند سیگار کشیدن بی ارزش باشد.

اما اگر امری براساس فطرت و سرشت پاکی که خداوند در وجود انسان ها قرار داده انجام شود، همیشه با ارزش است. مسائلی مانند شکل و فرم لباس یا غذا از روی عادت است و در زمان ها و مکان های مختلف متفاوت خواهد بود اما فطرت زمان، مکان، جنس، نژاد، سن و ... در آن تأثیری ندارد و هر انسانی از آن جهت که انسان است آن را دارا می باشد مثل علاقه به فرزند.

با توجه به اینکه پرستش و نیایش در سرشت انسان وجود دارد، کمال مطلوب این است که به معبود حقیقی دست پیدا کند ولی اگر انسان به انحرا ف و بیراهه کشیده شد، به پرستش معبودهای بدلی می پردازد.

بت پرستی، ماه و خورشید پرستی، گاو و گوساله پرستی نمونه ی همین انحراف هاست. کسانی هم هستند که مال و مقام یا همسر و فرزند، یا مدرک و مکتب و راه و روش خود را می پرستند و در راه آن تا مرز جانفشانی و دلباختگی پیش می روند و هستی خود را فدای معبودشان می سازند.

شکل و شیوه ی عبادت نیز از رقص و پایکوبی گرفته تا عمیق ترین و لطیف ترین مناجات های اولیاء خدا تغییر می کند.

هدف پیامبران الهی نیز ایجاد روح پرستش در انسان ها نبوده بلکه اصلاح پرستش در مورد اینکه چه کسی را و به چه شکل بپرستیم.

انبیاء آمده اند تا انسان را از عبادت های عوضی نجات بخشند. همانطور که حضرت علی (ع) در مورد بعثت رسول خدا می فرماید:

خداوند حضرت محمد را برانگیخت تا بندگانش را از بت پرستی به خدا پرستی دعوت کند.

خداوند حکیم هر میل و غریزه ای را در انسان قرار داده و وسیله ی ارضاء و تأمین آن را نیز در خارج ایجاد کرده است.

اگر تشنگی در انسان پیدا می شود آب را آفریده، اگر گرسنگی است غذا را خلق کرده و ...

یکی از احساسات عمیق ما انسان ها میل به بی نهایت، عشق به کمال و علاقه به بقاء است. را بطه با خداوند و پرستش او تأمین کننده ی این تمایلات فطری است.

« نماز و عبادت رابطه ی انسان با سرچشمه ی کمالات، انس با محبوب واقعی و پناهندگی به قدرت بی نهایت است.»

منبع : وبلاگ زمزمه عشق