هدف درست  و شکل صحیح عبادت، دو عامل مهم در صحت آن است.

 یعنی هم مقصود از عبادت، باید رضای خدا و قصد قربت و انجام فرمان الهی باشد، نه جلب نظر مردم و ریا و خودنمایی، و هم صورت ظاهری آن، طبق دستور باشد، حتی در جزئیات آن.

عمل خالص و نیت خدایی در عبادات، آن است که چشمداشت تمجید و تشکر از مردم نداشته باشیم، برای خدا کار کنیم و اجر خود را در بندگی و طاعت، از او بخواهیم.

امام صادق(ع) فرمود:

« و العملُ الخالص الذّی لاتریدُ اَن یحمدک علیه احدٌ الّا الله » (بحارالأنوار، ج 70 ص 230)

عمل خالص عملی است که در انجامش، جز از خدا، از احدی انتظار سپاس و ستایش نداشته باشی.

عامل دیگر صحت عبادت به شکل آن مربوط است، یعنی عمل، طبق آن چه گفته اند و مطابق دستور شرع، نه بر اساس ذوق و سلیقه ی شخصی یا مد روز یا پسند مردم.

اینکه مثلاً نماز را چگونه باید خواند، کجا آهسته و کجا بلند، کجا نشسته و کجا ایستاده، کجا چهار رکعت و کجا دو رکعت، و ... همه طبق دستور باشد، گر چه همه عبادت است.

رسول خدا فرموده است:

« لاقولٌُ و لاعملٌ نیّةٌ الّا باصابة السُّنه » (قصار الجمل، ج 2 ص 73)

هیچ ارزشی برای گفته ها و عمل ها نیست، مگر آن جا که به سنت برسیم و متعبّد باشیم و طبق دستور عمل کنیم.

اگر به شما بگویند در صد قدمی اینجا گنجی است، می توانید استخراج و تصاحب کنید، اگر 98 قدم یا 102 قدم بروید و حفر کنید، به گنج دست نخواهید یافت و رنج بیهوده کشیده اید.

در گرفتن شماره ی تلفن کسی، یک شماره اشتباه و کم و زیاد، تماس را با خانه یا اداره ی دیگری برقرار می کند و کلید، اگر یک دندانه کم و زیاد باشد یا جا به جا ساخته شود، قفل را نخواهد گشود.

کسانی از روی انحراف، در شکل عبادت خدا تغییراتی می دهند. این تغییر دادن ها گاهی از روی لجاجت است، گاهی روشنفکر مآبی، علت آن است، گاهی مقدس مآبی و کلاه شرعی سبب آن می شود و گاهی جهالت و نادانی، یا عوامل دیگر.

« تعبّد »، آن است که حتی در شکل عمل هم، آن گونه که دستور دین است، بی کم و کاست، عمل کنیم تا به مفهوم صحیح، « بندگی » کرده باشیم.

منبع : وبلاگ زمزمه عشق