آیا قدرت و صنعت و ثروت برای بشر امروز، صلح و دوستی و اطمینان خاطر و آرامش به ارمغان آورده است؟

اما عبادت و اطاعت خدا برای اولیاء خدا چنان حالتی بوجود می آورد که در هیچ شرایطی دچار اضطراب نمی گردند.

به دنبال فرار شاه از ایران نوکر بی اختیارش شاپور بختیار حکومت می کرد، امام خمینی تصمیم گرفت بعد از 15 سال تبعید به کشورش باز گردد. خبر نگار در هواپیما از ایشان سؤال می کند اکنون چه حسی دارید؟ می فرماید: هیچ! در حالی که در آن زمان میلیون ها ایرانی عاشق، نگران جان امام بودند، امام با آرامش خاطر در هواپیما مشغول نماز شب و ذکر خدا بودند. « این آرامش تنها به خاطر یاد اوست.»

روز فرار شاه از ایران، ده ها خبرنگار و دوربین تلویزیونی از سراسر دنیا در منزل امام در پاریس اجتماع کرده بودند تا سخنان امام را به دنیا مخابره کنند. امام روی صندلی ایستاد چند کلمه ای سخن گفت، سپس رو به فرزندش  کرد و پرسید: احمد آیا ظهر شده است؟ گفت بله، امام بدون معطلی سخن خود را قطع کرد و برای نماز اول وقت از صندلی پایین آمد. همه گیج شدند که چه خبر شده است، فرزندش گفت امام نمازش را اول وقت می خواند.

آنچه امام در پاریس انجام داد درسی بود که از پیشوایش امام رضا(ع) آموخته بود. چنانکه در تاریخ آمده، رهبر گروه صابئین که نامشان در قرآن آمده است، دانشمندی مغرور و متعصب بود. هر بار که با امام رضا(ع) به گفتگو می نشست زیر بار نمی رفت تا آنکه در جلسه ای چنان تار و پود افکارش در هم ریخت که گفت: اَلآن لانَ قَلبی: اکنون روحم نرم شد و منطق شما را پذیرفتم. در این هنگام صدای اذان بلند شد امام رضا(ع) به قصد نماز جلسه را ترک کردند، دوستان امام هر چه اصرار کردند که اگر لحظاتی جلسه را ادامه دهید او و تمام پیروانش مسلمان می شوند، فرمود نماز اول وقت مهم تر از بحث است. او اگر لایق باشد بعد از نماز هم می تواند حق را بپذیرد.

دانشمند صابئی که این صلابت و قاطعیت و تعبّد و عشق به حق را در امام دید بیش تر علاقه مند شد.