۱-احساس غرور و افتخار: امام زین اعابدین (ع) در مناجات خود می گوید:

« اِلَهی کَفی بی عِزّاً اَن اَکُونَ لَکَ عَبداً » همین افتخار مرا بس که بنده ی تو باشم

چه افتخاری از این بالاتر که انسان با خالق خود سخن بگوید و او کلام انسان را بشنود و بپذیرد!

در این دنیای ناچیز اگر مخاطب انسان شخصی بزرگ و دانشمند باشد انسان به وجود او افتخار و از مصاحبت با او احساس غرور می کند و از این که زمانی شاگرد فلان استاد بوده است بر خود می بالد.

۲- احساس قدرت: همین که کودک دستش در دست پدری قوی و مهربان بود احساس قدرت می کند اما اگر تنها شد هر لحظه ترس و دلهره دارد که دیگران او را آزار دهند.

انسانی که متصل به خدا شد در برابر قدرت ها و طاغوت ها و مستکبرین احساس قدرت می کند.

۳- احساس عزّت: عزت به معنی نفوذ ناپذیری است. در مکتب انبیاء تمام عزت ها از آن خداست چنانکه همه ی قدرت ها از آن اوست لذا قرآن از کسانی که به سراغ غیر خدا می روند انتقاد می کند که آیا از غیر خدا عزت می خواهید؟ ( سوره نساء/ آیه ی ۱۳۹)

طبیعی است که اتصال به عزیز مطلق و قدرت بی نهایت به انسان عزت می دهد. چنانکه کلماتی همچون الله اکبر طاغوت ها را در نزد انسان حقیر و او را در برابر آن ها عزیز می کند.

لذا قرآن به ما دستور می دهد که در سختی ها و مشکلات از نماز و عبادت کسب قدرت و قوّت کنید:

« وَ استَعینُوا بِاالصَّبرِ وَ الصَّلوةِ » (سوره ی بقره/ آیه ی ۴۵) از صبر و نماز در برخورد با مشکلات نیرو بگیرید.

اولیاء خدا نیز در مقاطع حساس خود را با نماز تقویت می کردند. عصر روز نهم محرم در کربلا، لشگر یزید به خیمه گاه امام حسین (ع) حمله کرد. امام فرمودند یک شب جنگ را به تأخیر بیندازید که من نماز را دوست دارم و می خواهم امشب را تا صبح به عبادت بپردازم.

بندگان صالح خدا نه فقط نمازهای واجب که نمازهای مستحب را دوست می دارند. زیرا نماز نافله نشانه ی عشق به مناز است. نماز واجب را چه بسا انسان از ترس قهر خدا بخواند ولی در نماز مستحب ترس مطرح نیست و عشق مطرح است.

آری هر کس که کسی را دوست دارد میل دارد بیش تر با او حرف بزند و دل از او نمی کند. چگونه ممکن است انسان ادعا کند خدا را دوست دارد ولی حال حرف زدن با او را ندارد!

البته این بی رغبتی به نماز و نافله بی دلیل نیست بلکه طبق روایات گناه در روز توفیق نماز شب و نافله ی سحر را می گیرد.

به هر حال آن که نافله نمی خواند فضلی ندارد که انتظار تفضل از خداوند را داشته باشد. چنانکه کسی که در انتظار ظهور مصلح است باید خود صالح باشد.

البته نمازهای نافله نقص های نماز واجب را نیز جبران می کنند.

شخصی از امام معصوم پرسید من در نماز حضور قلب ندارم و از برکات نماز بی بهره ام چه کنم؟ حضرت فرمودند: به دنبال نمازهای واجب نماز نافله بخوان که کاستی های آن را جبران می کند و سبب قبولی نماز واجب می گردد.

به خاطر همین آثار و برکات است که اولیاء خدا نه تنها به نمازهای واجب بلکه به نمازهای مستحب توجه زیادی داشتند و از آن چه مانع و مزاحم این سیر معنوی و پرواز روحی می گشت دوری می کردند مانند پرخوری، پر حرفی، پر خوابی، لقمه ی حرام، لهو و لعب و سرگرم شدن به دنیا، که انسان را از حال عبادت می اندازد و نماز را بر او سنگین می کند. چنانکه قرآن می فرماید:

« وَ اِنَّهَا لَکَبیرَةً الَّا عَلَی الخاشِعین » ( سوره ی بقره/ آیه ی ۴۵) همانا نماز سنگین است مگر برای خاشعان.

منبع : وبلاگ زمزمه عشق