اذان، كه وسیله‏ اى براى اعلام توحید و اعلان به مردم و فراخوانى آنان به تجمّع براى نماز است، از شعارهاى زیبا و مؤثر اسلام است.
در اذان، تكبیر، توحید، شهادت به رسالت پیامبر و ولایت امیرالمؤمنین است و دعوت مردم به شتافتن به سوى نماز و رستگارى در آن نهفته است.
اذان، اعلام موجودیّت اسلام و دعوت مسلمین و معرّفى عقاید دینى است.
اذان، شكستن سكوت و فریاد علیه معبودهاى خیالى و شعار به نفع اسلام و طرفدارى از آئین خدا است.
«مؤذّن»، در اسلام احترامى خاصّ دارد و در قیامت هم سرافراز است.
بلال حبشى، از مسلمانان نخستین در صدر اسلام بود كه عنوانِ «اذان گویى» سبب افتخارش بود و اولین مؤذّن در اسلام بود و روز «فتح مكّه» هم او بود كه به فرمان پیامبر، بالاى كعبه رفت و بت‏هاى مشركین را سرنگون كرد.(25)
اذان، یك بار براى اعلان عمومى و اعلان فرا رسیدن وقت نماز، گفته مى‏شود، یك بار هم به خصوص براى شروع نماز.
پس از اذان، اقامه نیز همان مفاهیم را دارد و براى آغاز نماز و پیدایش آمادگى روحى و توجّه به خداى یكتا و رستگارى در سایه نماز، بر زبان جارى مى‏شود. اذان و اقامه گرچه مستحبّ است، ولى از شعائر مهمّ اسلامى محسوب مى‏شود و به گفتن آن، بسیار تأكید شده است.
مسلمان خداپرست، با اذان، نام خداى بزرگ را، هر چه رساتر و آشكارتر در جهان طنین افكن مى‏سازد. این بانگ ملكوتى و توحیدى است كه كمر دشمنان را مى‏شكند و مخالفان خدا و اسلام را به ستوه مى‏آورد.

25) وسائل، ج 4 ص 614 .