اینك، نماز را با نام و یاد خدا و تكبیر او شروع مى‏كنیم.
با گفتن «اللَّه اكبر» پس از نیّت، وارد نماز مى‏شویم و هر چه را جز خداى بزرگ، از دل بیرون مى‏كنیم، به چیزى جز پروردگار، توجّه نمى‏كنیم و جز به عظمت و قدرت و رحمت او نمى‏اندیشیم.
چرا كه او «اكبر» است. بزرگتر!
بزرگتر از هر چیز، هر كس و برتر از آنكه به وصف آید.
بزرگتر از آنكه قابل توصیف باشد، بزرگتر از هر چه بگوئیم و بشنویم و بشناسیم.
قدرتش، برترین قدرت‏هاست.
ذاتش، جاودانه است.
لطفش، بى كرانه است.
نعمت‏هایش، بى شمار است.
علمش، نامحدود است.
بى همتاست، بى شریك است، بى زوال است، بى نیاز است.
«اللَّه اكبر»، یعنى هیچ قدرتى را در مقابل قدرت او به رسمیّت نمى‏شناسم، جز از او نمى‏هراسیم، جز او را اطاعت نمى‏كنیم، جز به او دل نمى‏سپاریم، جز عشق او را در دل نداریم، جز در پیشگاه او اظهار بندگى نمى‏كنیم، جز با نام او آغاز نمى‏كنیم، چرا كه او برتر و بزرگتر از هر چیز است.
و هیچ كلامى، در خور مقام والا و بزرگ او نیست.
- ... «اللَّه اكبر»!
هر چه عظمت خدا را بیشتر احساس و باور كنیم، جز خدا در نظرمان كوچك و ناچیز مى‏شود،
آن گونه كه هر چه به آسمان بالاتر رویم، خانه‏هاى روى زمین در نظرمان كوچك جلوه مى‏كند. كسى كه در «تكبیر»، عظمت خدا را باور كرد و بر زبان آورد، دیگر غیر خدا را بزرگ نمى‏بیند.
تكبیر، شروع نماز ماست و پایان آن.
پیش از هر ركوع و سجود، در هر جاى نماز، حتّى پس از سلام نماز نیز این شعار را بر زبان مى‏آوریم.
آنكه در تكبیرش، لذّت و شیرینى عبادت را احساس كند، باید بداند كه نمازش مورد قبول واقع شده است.
هنگام گفتن اللَّه اكبر، و بلند كردن دست تا كنار گوش، باید رو به خدا كرد و پشت به هر چه جز خداست. و این حالت را در سراسر نماز، در خود زنده نگهداشت.
چه دروغ آشكارى است، اینكه انسان به زبان «اللَّه اكبر» بگوید، ولى در دلش، چیزهاى دیگر مهمتر و بزرگتر باشد، همچون دنیا، ثروت، شهرت، مقام، شكم، شهوت، دوست، خویشاوند، خانه، موتور و ماشین و ...
آنكه «اللَّه اكبر» مى‏گوید، باید حاضر باشد كه غیر خدا را فداى خدا كند، حتّى جانش را!
راستى كه «اللَّه اكبر»، سخن بزرگ و كلام ژرف و عمیقى است. و رسول خدا صلى الله علیه وآله درباره آن فرموده است:
«اللَّه اكبر، فهى كلمة لیس اعلاها كلام و احبّها الى اللَّه ...»(33)
اللَّه اكبر، كلمه‏اى است كه برتر از آن و محبوب‏تر از آن نزد خداوند، كلامى نیست!

33) اختصاص، شیخ مفید، ص 34 .