نماز را پس از تكبیر، با خواندن سوره حمد، و سپس سورهاى دیگر، مثل «قل هواللَّه احد» ادامه مىدهیم.
شروع سوره، با «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» است.
با نام خدا و یاد او، كه بخشنده و مهربان است، آغاز مىكنیم.
بسم اللَّه، رمز توجه به خدا و استمداد از اوست.
بسم اللَّه، آغاز هر كارى است كه بخواهد به نتیجه برسد.
بسم اللَّه، شیطان را مىراند، دل را به یاد خدا مىاندازد، نشانه بندگى و وابستگى انسان به خداوند، و مظهر عشق و توكّل به اوست.
هر كس، در هر مرام و مكتبى، به نام هر كه و هر چه شروع كند، مسلمان، همه كارهایش، از جمله نماز را با نام خدا آغاز مىكند، كه بهترین نامهاست.
اى نام تو بهترین سرآغاز
بى نام تو، نامه كى كنم باز؟ سپس مىگوییم: «الحمد للّه ربّ العالمین»
همه ستایشها مخصوص خداوند است، چرا كه همه نعمتها و رحمتها از اوست.
مگر مىتوان نعمتهاى او را برشمرد؟ هرگز!
در قرآن مىخوانیم:
«و ان تعدّوا نعمةاللَّه لا تحصوها»(34)
هرگز نمىتوانید نعمتهاى خدا را بشمارید.
آن گونه كه ماهى در آب، قدر آب را نمىداند، ما نیز از لحظه آغاز حیاتمان تا واپسین لحظهها غرق نعمتهاى خدائیم و افسوس كه از آنها غافلیم.
هوش و استعدادى كه از آن برخورداریم، سلامتى بدن و تندرستى، عقل و وجدان،
آب و گیاهان و میوهها و حیوانات كه در اختیار ماست،
ابر و باد و مه و خورشید و فلك ... كه همه براى انسان در حركت است،
رفت و آمد شب و روز، دریا با نعمتهایش، زمین با حبوباتش، آسمان با ستارگان و خورشیدش، چشمى كه با آن مىبینیم، زبانى كه سخن مىگوئیم، گوشى كه صداها را مىشنویم، حافظهاى كه مطالب را به خاطر مىسپاریم، هماهنگى دستگاههاى بدن، و ... هزاران و هزاران نعمت، كه واقعاً «بى شمار» است، ما را احاطه كرده، و زندگى ما، بسته به آن است.
از دست و زبان كه برآید
كز عهده شكرش به درآید پس او را مىستائیم و همه حمدها را از آنِ او و مخصوص او مىدانیم:
«الحمدلّله ربّ العالمین».
او كه پروردگار جهانیان است، بخشنده و مهربان است، روزى رسان همه است، فرمانرواى روز قیامت است.
از او هدایت مىطلبیم و مىخواهیم كه ما را به «صراط مستقیم» راهنمایى كند.
راه مستقیم، راه خدا و دین است.
راه پیامبران و امامان و صالحان است.
راه شهیدان و اولیاء خداست.
راه تقوا، پاكى، عدالت، نیكى، بندگى، حقّ پرستى، اطاعت از خدا، دورى از گناه و ترس از دوزخ است.
از او مىخواهیم كه ما را به راه نیكان و صالحان، كه دور از انحراف و گمراهى و معصیت و هواى نفس و فساد آفرینى و تبهكارى است، هدایت كند و در این راه، ما را استوار بدارد.
در سوره توحید نیز، خدا را به یكتائى و بى نیازى و بى فرزندى و بى همتایى مىستائیم.
در ركوع و سجود، همراه ستایش خداوند، او را از هر عیب و نقص و ظلم و حقّكشى و تبعیض و جهل و هر صفت مادى و انسانى و محدود كننده، پاك و مبرّا مىدانیم.
تسبیح ما، شعار تقدیس و پاك دانستن خداوند است: «سبحان ربّى العظیم و بحمده»، «سبحان ربّى الاعلى و بحمده»
شروع سوره، با «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» است.
با نام خدا و یاد او، كه بخشنده و مهربان است، آغاز مىكنیم.
بسم اللَّه، رمز توجه به خدا و استمداد از اوست.
بسم اللَّه، آغاز هر كارى است كه بخواهد به نتیجه برسد.
بسم اللَّه، شیطان را مىراند، دل را به یاد خدا مىاندازد، نشانه بندگى و وابستگى انسان به خداوند، و مظهر عشق و توكّل به اوست.
هر كس، در هر مرام و مكتبى، به نام هر كه و هر چه شروع كند، مسلمان، همه كارهایش، از جمله نماز را با نام خدا آغاز مىكند، كه بهترین نامهاست.
اى نام تو بهترین سرآغاز
بى نام تو، نامه كى كنم باز؟ سپس مىگوییم: «الحمد للّه ربّ العالمین»
همه ستایشها مخصوص خداوند است، چرا كه همه نعمتها و رحمتها از اوست.
مگر مىتوان نعمتهاى او را برشمرد؟ هرگز!
در قرآن مىخوانیم:
«و ان تعدّوا نعمةاللَّه لا تحصوها»(34)
هرگز نمىتوانید نعمتهاى خدا را بشمارید.
آن گونه كه ماهى در آب، قدر آب را نمىداند، ما نیز از لحظه آغاز حیاتمان تا واپسین لحظهها غرق نعمتهاى خدائیم و افسوس كه از آنها غافلیم.
هوش و استعدادى كه از آن برخورداریم، سلامتى بدن و تندرستى، عقل و وجدان،
آب و گیاهان و میوهها و حیوانات كه در اختیار ماست،
ابر و باد و مه و خورشید و فلك ... كه همه براى انسان در حركت است،
رفت و آمد شب و روز، دریا با نعمتهایش، زمین با حبوباتش، آسمان با ستارگان و خورشیدش، چشمى كه با آن مىبینیم، زبانى كه سخن مىگوئیم، گوشى كه صداها را مىشنویم، حافظهاى كه مطالب را به خاطر مىسپاریم، هماهنگى دستگاههاى بدن، و ... هزاران و هزاران نعمت، كه واقعاً «بى شمار» است، ما را احاطه كرده، و زندگى ما، بسته به آن است.
از دست و زبان كه برآید
كز عهده شكرش به درآید پس او را مىستائیم و همه حمدها را از آنِ او و مخصوص او مىدانیم:
«الحمدلّله ربّ العالمین».
او كه پروردگار جهانیان است، بخشنده و مهربان است، روزى رسان همه است، فرمانرواى روز قیامت است.
از او هدایت مىطلبیم و مىخواهیم كه ما را به «صراط مستقیم» راهنمایى كند.
راه مستقیم، راه خدا و دین است.
راه پیامبران و امامان و صالحان است.
راه شهیدان و اولیاء خداست.
راه تقوا، پاكى، عدالت، نیكى، بندگى، حقّ پرستى، اطاعت از خدا، دورى از گناه و ترس از دوزخ است.
از او مىخواهیم كه ما را به راه نیكان و صالحان، كه دور از انحراف و گمراهى و معصیت و هواى نفس و فساد آفرینى و تبهكارى است، هدایت كند و در این راه، ما را استوار بدارد.
در سوره توحید نیز، خدا را به یكتائى و بى نیازى و بى فرزندى و بى همتایى مىستائیم.
در ركوع و سجود، همراه ستایش خداوند، او را از هر عیب و نقص و ظلم و حقّكشى و تبعیض و جهل و هر صفت مادى و انسانى و محدود كننده، پاك و مبرّا مىدانیم.
تسبیح ما، شعار تقدیس و پاك دانستن خداوند است: «سبحان ربّى العظیم و بحمده»، «سبحان ربّى الاعلى و بحمده»
34) سوره ابراهیم، آیه 34 .
::
» تعداد مطالب : 2884
» کل نظرات : 135
» بازديد کل : 2947475
» تاريخ ايجاد وبلاگ :
شنبه 30 دی 1391
» آخرين بروز رساني :
سه شنبه 19 دی 1396
» کل نظرات : 135
» بازديد کل : 2947475
» تاريخ ايجاد وبلاگ :
شنبه 30 دی 1391
» آخرين بروز رساني :
سه شنبه 19 دی 1396
تمام حقوق اين وب سايت و مطالب آن متعلق به محبوب خدا | وبلاگ تخصصی نماز | مي باشد
