به پایان جزوه رسیدیم.
ولى ... در آغاز راهیم.
راه انسان شدن، كمال یافتن، بندگى كردن، مسلمان زیستن، خدا را بر خود سرپرست و حاكم دانستن و خدا را خالصانه پرستیدن.
نماز، انس ما با پروردگارماست، آن را سست نگیریم.
نماز، سخن گفتن «بنده» با «خالق» است، آن را دوست بداریم.
نماز، غذاى روح ماست، فراموشش نكنیم.
حضور قلب و توجّه، روح و جان نماز ماست، در نماز خدا را به یاد داشته باشیم.
نماز، بازدارنده از فحشاء و منكر است، بیشتر از آن بهره بجوئیم.
نماز، برترین عبادت، مهمترین فریضه و عاشقانه‏ترین نیایش و پرستش یك انسان با معبود خویش است، آن را یكى از اساسى‏ترین «كار»هاى خود بدانیم.
بدون نماز، روح خسته مى‏شود، امیدها سست مى‏گردد و دل و جان انسان، بى‏نشاط و فرسوده مى‏شود.
... اگر تاكنون نسبت به نماز، كوتاهى و سستى كرده‏ایم، راه حیران و توبه باز است، تصمیم بگیریم، «امّت محمّد»، «شیعه على»، «پیرو حسین» و «منتظر امام زمان» باشیم. این پیشوایان، رسالت و جهاد و شهادت و غیبتشان، براى احیاى دین و پیوند انسان‏ها با خدا است.
«نماز» را جدّى بگیریم ... انشاءاللّه‏