فلسفه آفرینش انسان، بندگى و عبادت و عبودیّت است. این صریح كلام الهى در قرآن كریم است كه مى‏فرماید:
«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ»(2)
 جن و انس را، جز براى پرستش و بندگى خود نیافریدم.
 این حكمت و هدف والا، سرلوحه همه رسولان الهى نیز بوده است. در قرآن مى‏خوانیم: «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِى كُلِّ اُمَّةٍ رَسُولاً اَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَاجْتَنِبُوا الطّاغُوت»(3)
 در هرامّتى پیامبرى برانگیختم كه (به مردم بگویند:) بنده خدا باشید و از طاغوت بپرهیزید.
 ناگفته نماند كه این بندگى كردن، سودى به خدا نمى‏رساند بلكه مایه عزّت و سعادت خود انسان است وگرنه خداوند بى نیاز مطلق است:
 من نكردم خلق تا سودى كنم‏
بلكه تا بر بندگان جودى كنم اگر معلّم به شاگردانش مى‏گوید: درس بخوانید، نفع این درس خواندن به خود آنان بر مى‏گردد و براى معلّم سودى ندارد.

1) سرود سحر حجت‏الاسلام بهجتى شفق، ص 68.
2) ذاریات، آیه 56.
3) نحل، آیه 36.