1. عظمت خدا
 برخورد با یك شخصیت برجسته، انسان را به تواضع وا مى‏دارد، دیدار با یك دانشمند بزرگ، آدمى را به تكریم و احترام وا مى‏دارد، چون كه انسان در برابر عظمت و دانش آن شخصیت و این دانشمند، خود را كوچك و كم سواد مى‏بیند. خداوند، مبدأ همه عظمت‏ها و جلال‏هاست. شناخت خدا به عظمت وبزرگى، انسان ناتوان وحقیر را به كُرنش وتعظیم در برابر او وامى‏دارد.

 2. احساس نیاز و وابستگى‏
 انسان، عاجز، نیازمند و ناتوان است و خداوند، در اوج بى نیازى و غناى مطلق، و سر رشته دار امور انسان‏هاست. این هم عاملى است، تا انسان در برابر خداوند «بندگى» كند.

 3. سپاس نعمت‏
 توجه به نعمت‏هاى بى حساب و فراوانى كه از هر سو و در هر زمینه ما را احاطه كرده، قوى‏ترین انگیزه را براى پرستش پروردگار ایجاد مى‏كند. نعمت‏هایى كه حتّى پیش از تولّد شروع مى‏شود و در طول زندگى همراه ماست و در آخرت هم (اگر شایستگى داشته باشیم) از آن بهره‏مند خواهیم شد. قرآن به این نكته اشاره كرده و به مردم زمان پیامبر صلى الله علیه وآله مى‏فرماید:
«فَلْیَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ  الَّذِى  أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْف»(4) باید خداى كعبه را عبادت كنند، خدایى كه آنان را از گرسنگى نجات داد و از ترس، ایمن ساخت.

 4. فطرت‏
 در سرشت انسان، پرستش و نیایش وجود دارد. اگر به معبود حقیقى دست یافت، كه كمال مطلوب همین است، و اگر به انحراف و بیراهه دچار شد، به پرستش معبودهاى بدلى و باطل مى‏پردازد. بت پرستى، ماه و خورشید پرستى، گوساله و گاو پرستى، نمونه‏هایى انحرافى است كه وجود دارد، كسانى هم پول و مقام و همسر و ماشین و مدال و ... را مى‏پرستند.
 انبیا آمده‏اند تا فطرت را در مسیر حق، هدایت كنند و انسان را از عبادت‏هاى عوضى نجات بخشند. حضرت على علیه السلام در مورد بعثت رسول خدا صلى الله علیه وآله مى‏فرماید:
 «فَبَعَثَ اللّهُ مُحَمَّداً بِالْحَقَّ لِیُخرِجَ عِبادَهُ مِنْ عِبادَةِ الاوثانِ اِلى‏ عِبادَتِهِ ...»(5) خداوند حضرت محمّد صلى الله علیه وآله را برانگیخت، تا بندگانش را از «بت‏پرستى» به «خدا پرستى» دعوت كند.
 روحِ عبادت در فطرت انسان نهفته است و اگر درست رهبرى نشود به عبادت بت و طاغوت مى‏گراید. مثل میل به غذا كه در هر كودكى هست، ولى اگر راهنمایى نشود، كودك خاك مى‏خورد و لذّت هم مى‏برد. بدون هدایت صحیحِ این گرایش فطرى نیز، انسان به عشق‏هاى زودگذر پوچ یا پرستش‏هاى بى محتواى انحرافى دچار مى‏شود.

4) قریش، آیه 3 - 5.
5) نهج‏البلاغه، خطبه 147.