هدفِ درست و شكلِ صحیح عبادت، دو عامل مهمّ در صحّت آن است. یعنى هم مقصود از عبادت، باید رضاى خدا و قصد قربت و انجام فرمان الهى باشد، نه جلب نظر مردم و ریا و خودنمایى، و هم صورت ظاهرى آن، طبق دستور باشد، حتّى در جزئیات آن.
 عمل خالص و نیّت خدایى در عبادات، آن است كه چشمداشت تمجید و تشكّر از مردم نداشته باشیم، براى خدا كار كنیم و اجر خود را در بندگى و طاعت، از او بخواهیم.
 امام صادق‏علیه السلام فرمود: «وَالعَمَلُ الخالِصُ الَّذى لا تُریدُ اَنْ تَحمِدَكَ عَلَیْهِ اَحَدٌ اِلاّ اللّهُ»(18)
 عمل خالص عملى است كه در انجامش، جز از خدا، از احدى انتظار سپاس وستایش نداشته باشى.
 عامل دیگر صحّت عبادت به شكل آن مربوط است، یعنى عمل، طبق آنچه گفته‏اند و مطابق دستور شرع باشد، نه بر اساس ذوق و سلیقه شخصى یا مد روز یا پسند مردم. اینكه مثلاً نماز را چگونه باید خواند، كجا آهسته و كجا بلند، كجا نشسته و كجا ایستاده، كجا چهار ركعت و كجا دو ركعت، و ... همه طبق دستور باشد، گرچه همه عبادت است.
 رسول خداصلى الله علیه وآله فرموده است:
 «لا قَوْلٌ وَ لا عَمَلٌ و لا نیّةٌ اِلاّ بِاِصابَةِ السُّنَةِ»(19) هیچ ارزشى براى گفته‏ها و عمل‏ها نیست، مگر آنجا كه به سنّت برسیم و متعبّد باشیم و طبق دستور، عمل كنیم.
 اگر به شما بگویند در صد قدمى گنجى است كه مى‏توانید استخراج و تصاحب كنید، اگر 98 قدم یا 102 قدم بروید و حفر كنید، به گنج دست نخواهید یافت و رنج بیهوده كشیده‏اند.
 در گرفتن شماره تلفن، یك شماره كم و زیاد، تماس را با خانه یا اداره دیگرى بر قرار مى‏كند و كلید، اگر یك دندانه كم یا زیاد یا جابجا ساخته شود، قفل را نخواهد گشود.
 امّا كسانى از روى انحراف، در شك عبادت خدا تغییراتى مى‏دهند. این تغییر دادن‏ها گاهى از روى لجاجت است، گاهى روشنفكر مآبى علّت آن است، گاهى مقدّس مآبى و كلاه شرعى سبب آن مى‏شود و گاهى جهالت و نادانى یا عوامل دیگر.
 «تعبّد» آن است كه حتّى در شكل عمل هم، آنگونه كه دستور دین است، بى كم و كاست، عمل كنیم تا به مفهوم صحیح، «بندگى» كرده باشیم.

18) بحارالانوار، ج 70، ص 230.
19) قصارالجمل، ج 2، ص 73.