سرفصل این عبادت و نخستین امر واجب در نماز، «نیّت» است. و ...
نیّت، تعیین كننده ارزش هر عمل است.
اگر عبادتى، از جهت نیّت، خلل یابد و نمازگزار، دچار ریب و ریا گردد، كاراش بى نتیجه و عبادتش فاسد و رنجش بى اجر خواهد بود. بنا به اهمیّت نیّت و خلوص و جایگاه رفیع آن در هر عبادت و عمل، به ویژه در نماز، به بحثى نسبتاً مبسوط درباره آن مىپردازیم.
نیّت، تعیین كننده ارزش هر عمل است.
اگر عبادتى، از جهت نیّت، خلل یابد و نمازگزار، دچار ریب و ریا گردد، كاراش بى نتیجه و عبادتش فاسد و رنجش بى اجر خواهد بود. بنا به اهمیّت نیّت و خلوص و جایگاه رفیع آن در هر عبادت و عمل، به ویژه در نماز، به بحثى نسبتاً مبسوط درباره آن مىپردازیم.
نیّت چیست؟
انگیزه آگاهانه نسبت به هر عمل «نیّت» آن است و در عبادت، این انگیزه باید خدایى باشد و نماز به خاطر رضاى الهى و در جهت تأمین خواسته او و اجراى فرمانش و به قصد نزدیكتر شدن به خدا (قصد قربت) انجام گیرد.
اگر در عبادت و نماز، چنین نیّت خالصى وجود داشت، عامل قرب مىشود وگرنه جز دورى از خدا بازدهى ندارد.
نیّت، آگاهى و توجّه به عمل و هدف آن است. هدف نماز كه «یاد خدا»ست باید همواره در دل و ذهن نمازگزار، زنده باشد و انگیزههاى مادّى و غیر خدایى از جمله جلب رضایتِ مردم، ریا، خودنمایى و شهرت در دل و فكر، راه پیدا نكند.
در جادّهها، راه پر خطر را علایم بیشترى مىگذارند. راه بندگى خدا هم، پر از انواع خطرهایى است كه عمل و فكر و نیّت را تباه و منحرف مىسازد. و از اینجاست كه در متون دینى و رهنمودهاى پیشوایان اسلام، تعابیرِ «فىِ اللّه»، «لِلّه»، «فىسبیل اللّه» و ... فراوان به كار رفته است. در آیات قرآن، هفتاد بار كلمه «فى سبیل اللّه» (در راه خدا) درباره كارهایى همچون نماز، زكات، جهاد، هجر، شهادت، انفاق، به كار رفته است رنگِ «الهى» به هر كارى بخورد، آن را ارزشمند و جاودان مىسازد.(62)
در سایه نیّت خالص، كار كم، زیاد مىشود. عمل كوچك، عظمت مىیابد، انفاقى اندك، پاداشى عظیم مىیابد، كار دنیایى و مادّى، به عملى اخروى و معنوى تبدیل مىشود.
اگر كسى عمرى در عبادت و روزه و جهاد و انفاق بگذراند، ولى نه بخاطر خدا، همهاش تباه است، و اگر دِرهمى انفاق، مرتبهاى جهاد، گامى كوچك، سجدهاى كوتاه، براى خدا باشد، نزد خدا محفوظ است و از پاداش خدایى برخوردار.
امام صادق علیه السلام فرموده است: «مَنْ اَرادَ اللّهَ بِالْقَلیِلِ مِنْ عَمَلِهِ، اَظْهَرَهُ اللّهُ اَكْثَرَ مِمّا اَرادَ، وَ مَنْ اَرادَ النّاسَ بِالْكَثیرِ مِنْ عَمَلِهِ اَبَى اللّهُ اِلاً اَنْ یُقَلَّلَهُ فِى عَیْنِ مَنْ سَمِعَهُ» هر كه در كار اندك خود، هدف خدایى داشته باشد، بیش از آنكه خودش بخواهد، خداوند كار او را بیشتر جلوه مىدهد و هر كه از كار زیاد، جلب نظر مردم را بخواهد خداوند، كارهایش را در دید شنونده، اندك جلوه مىدهد.
دلها به دست خداست و محبّت مردم نیز با اراده پروردگار است. اگر انسان، محبوبیّت و مودّت دیگران را هم بخواهد، باید از خداوند كه «مقلّب القلوب» است بطلبد.
به تعبیر امام صادق علیه السلام: دل حرم خداست، و در این حرم و حریم، نباید غیر خدا راه یابد.(63)
چون دل، سراى توست نه بیگانه
در راه دل نشسته و دربانم
حاشا كه جز تو، ره به دلم یابد
جانم فداى تو، اى همه جانانم
انگیزه آگاهانه نسبت به هر عمل «نیّت» آن است و در عبادت، این انگیزه باید خدایى باشد و نماز به خاطر رضاى الهى و در جهت تأمین خواسته او و اجراى فرمانش و به قصد نزدیكتر شدن به خدا (قصد قربت) انجام گیرد.
اگر در عبادت و نماز، چنین نیّت خالصى وجود داشت، عامل قرب مىشود وگرنه جز دورى از خدا بازدهى ندارد.
نیّت، آگاهى و توجّه به عمل و هدف آن است. هدف نماز كه «یاد خدا»ست باید همواره در دل و ذهن نمازگزار، زنده باشد و انگیزههاى مادّى و غیر خدایى از جمله جلب رضایتِ مردم، ریا، خودنمایى و شهرت در دل و فكر، راه پیدا نكند.
در جادّهها، راه پر خطر را علایم بیشترى مىگذارند. راه بندگى خدا هم، پر از انواع خطرهایى است كه عمل و فكر و نیّت را تباه و منحرف مىسازد. و از اینجاست كه در متون دینى و رهنمودهاى پیشوایان اسلام، تعابیرِ «فىِ اللّه»، «لِلّه»، «فىسبیل اللّه» و ... فراوان به كار رفته است. در آیات قرآن، هفتاد بار كلمه «فى سبیل اللّه» (در راه خدا) درباره كارهایى همچون نماز، زكات، جهاد، هجر، شهادت، انفاق، به كار رفته است رنگِ «الهى» به هر كارى بخورد، آن را ارزشمند و جاودان مىسازد.(62)
در سایه نیّت خالص، كار كم، زیاد مىشود. عمل كوچك، عظمت مىیابد، انفاقى اندك، پاداشى عظیم مىیابد، كار دنیایى و مادّى، به عملى اخروى و معنوى تبدیل مىشود.
اگر كسى عمرى در عبادت و روزه و جهاد و انفاق بگذراند، ولى نه بخاطر خدا، همهاش تباه است، و اگر دِرهمى انفاق، مرتبهاى جهاد، گامى كوچك، سجدهاى كوتاه، براى خدا باشد، نزد خدا محفوظ است و از پاداش خدایى برخوردار.
امام صادق علیه السلام فرموده است: «مَنْ اَرادَ اللّهَ بِالْقَلیِلِ مِنْ عَمَلِهِ، اَظْهَرَهُ اللّهُ اَكْثَرَ مِمّا اَرادَ، وَ مَنْ اَرادَ النّاسَ بِالْكَثیرِ مِنْ عَمَلِهِ اَبَى اللّهُ اِلاً اَنْ یُقَلَّلَهُ فِى عَیْنِ مَنْ سَمِعَهُ» هر كه در كار اندك خود، هدف خدایى داشته باشد، بیش از آنكه خودش بخواهد، خداوند كار او را بیشتر جلوه مىدهد و هر كه از كار زیاد، جلب نظر مردم را بخواهد خداوند، كارهایش را در دید شنونده، اندك جلوه مىدهد.
دلها به دست خداست و محبّت مردم نیز با اراده پروردگار است. اگر انسان، محبوبیّت و مودّت دیگران را هم بخواهد، باید از خداوند كه «مقلّب القلوب» است بطلبد.
به تعبیر امام صادق علیه السلام: دل حرم خداست، و در این حرم و حریم، نباید غیر خدا راه یابد.(63)
چون دل، سراى توست نه بیگانه
در راه دل نشسته و دربانم
حاشا كه جز تو، ره به دلم یابد
جانم فداى تو، اى همه جانانم
62) صبغةاللّه و من احسنُ من اللّه صبغة» بقره، آیه 138.
63) القلب حرم اللّه ولا تُسكِنوا حرم اللّه غیراللّه» بحار، ج70، ص25.
::
» تعداد مطالب : 2884
» کل نظرات : 135
» بازديد کل : 2904313
» تاريخ ايجاد وبلاگ :
شنبه 30 دی 1391
» آخرين بروز رساني :
سه شنبه 19 دی 1396
» کل نظرات : 135
» بازديد کل : 2904313
» تاريخ ايجاد وبلاگ :
شنبه 30 دی 1391
» آخرين بروز رساني :
سه شنبه 19 دی 1396
تمام حقوق اين وب سايت و مطالب آن متعلق به محبوب خدا | وبلاگ تخصصی نماز | مي باشد
