كمیاب ‏ترین گوهرها «اخلاص» در عمل است. یعنى كارى را فقط براى خدا خالص ساختن وچیزى را شریك او نساختن.
 بسیارى اوقات رعایت مصالح شخصى یا جلب منافع یا جلب توجّه دیگران یا انگیزه‏هاى دنیایى، خط دهنده اعمالِ ماست. اگر بتوانیم نیّت خود را خالص كنیم، رستگاریم و همین عمل براى ما مى‏ماند.
 على علیه السلام فرموده است: «اَخْلِصْ لِلّهِ عَمَلَكَ وَ عِلْمَكَ و بُغْضَكَ وَ اَخْذَكَ وَ تَرْكَكَ وَ كَلامَكَ وَ صُمْتَكَ»(64) عمل و علم و دشمنى و گرفتن و نگرفتن و سخن و سكوت خویش را تنها «براى خدا» خالص گردان.
 در عبادت و نماز، باید قصد قربت كرد. حتّى اگر گوشه‏اى از آن براى غیر خدا باشد عمل باطل است و نزد خداوند، نامقبول.
 حتى اگر نماز را براى خدا بخوانیم ولى انتخاب مكان و زمان و نحوه خواندن و ... براى غیر خدا باشد، باطل است. در عبادت خدا نباید دیگرى را شریك ساخت. قرآن مى‏فرماید:
«وَلَا یُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا»(65)
 احدى را شریك عبادت خدا قرار ندهید.
 حتى اگر رزمنده‏اى در جبهه، براى غنایم، یا خودنمایى و اظهار شهامت و ... بجنگد، ارزش ندارد.(66)
 ورود شرك و ریا به عمل انسان، طبق حدیث، از حركت مورچه در شبى تاریك، روى سنگ سیاه و سفت، بى نمودتر و مخفى‏تر است! ...(67)
 به فرموده امام على علیه السلام : «الاِخْلاصُ اَعلَى الایمانِ»(68) اخلاص، بلندترین قلّه ایمان است.
 عمل بدون اخلاص، آفت‏خیز است و نابود شدنى. نیّت استوار و خالص، باعث مى‏شود انسان هرگز سست و خسته نشود و به عجز و به بن بست نرسد.

64) فهرست غررالحكم، واژه اخلاص.
65) كهف، آیه 110.
66) محجةالبیضاء، ج 6، ص 171.
67) تحف‏العقول، ص 487 از سخنان امام عسگرى علیه السلام.
68) فهرست غررالحكم، واژه اخلاص.