«اللّهُ اكبر»
 خدا بزرگ‏تر است. بزرگ‏تر از هر چه به وصف آید و در ذهن و زبان بگنجد. بزرگ‏تر از آنچه مى‏گویند و مى‏خوانند و مى‏شناسند.
 بزرگ‏تر از فكر و خیال و اندیشه ما و در واقع بزرگ‏تر از آنكه با دیگران مقایسه شود
 با این كلام نماز شروع مى‏شود. این شعار، تكبیرة الاحرام است، یعنى اللّه اكبرى كه با آن به حریم نماز وارد مى‏شویم و غیر خدا را از یاد مى‏بریم و براى جز او عظمتى نمى‏شناسیم و كارهاى خلاف را بر خود حرام مى‏كنیم.
 توجّه قلبى به عظمت خدا را با تكبیر بر زبان مى‏آوریم تا زبان‏مان با دل‏مان همصدا شود. اللّه اكبر یعنى خدا از همه بزرگ‏ها بزرگ‏تر است و از همه عظمت‏ها برتر است. اصلاً اوست كه سرچشمه بزرگى و عظمت و قدرت است، با تكیه بر او از هیچ قدرتى هراسى نیست، با اتّكاى به او، از هیچ منبع و تكیه گاهى چشمداشتى نداریم.
 كافران با نام بُت شروع مى‏كردند، و طاغوتیان همواره نام طاغوت بر زبان دارند.
 اللّه اكبر، خط بطلانى است بر همه قدرت‏هاى طاغوتى، وسوسه‏هاى ابلیسى و جاذبه‏هاى مادّى.
 چنانكه هواپیما هر چه بیشتر اوج بگیرد، خانه‏ها كوچك‏تر دیده مى‏شود، انسان هر چه خداشناس‏تر شود و عظمت‏ها و نعمت‏ها و قدرت‏هاى الهى را بیشتر بشناسد، جز خدا هر چه هست در نظرش كوچك مى‏شود و خدا بزرگ‏تر از هر چیز، آرى ... «اللّه اكبر»
 مرحوم فیض كاشانى مى‏گوید:
 «هرگاه در نماز، حلاوت و شیرینى مناجات را یافتید، بدانید كه تكبیر شما مورد قبول و تصدیق خداوند قرار گرفته، و اگر چنین نبود، بدانید كه خداوند، شما را نپذیرفته و سخن‏تان را تصدیق نكرده است».(77)

77) محجةالبیضاء، ج 1، ص 385.