عظمت پروردگار انسان را به ركوع و كرنش وامى‏دارد و خدایى او، بنده را به تواضع. ركوع، خم شدن در برابر عظمت او و اظهار بندگى و طاعت اوست .
 تا حدّى خم مى‏شویم تا دست‏ها به زانو برسد. گردن را مى‏كشیم، یعنى آماده‏ایم كه سر در راهت بدهیم.
 خم مى‏شویم، یعنى كبریایى تو ما را به تعظیم وامى‏دارد و در برابر عظمت و یگانگى تو، الفِ قامت‏مان دال مى‏شود و سرو قامتمان مى‏شكند.
 ركوع، ادبِ عابد است و سجود قرب او. كسانى به خدا نزدیك‏تر مى‏شوند كه در اظهار ادب كوتاهى نكرده باشند.(99)
 على علیه السلام، آن قدر ركوع طولانى داشت كه عرق از ساق پایش جارى و زیر قدم مباركش تر مى‏شد.(100)
 امام صادق علیه السلام بیش از سى مرتبه، در ركوع و سجود، ذكر خدا را تكرار مى‏كرد.
 ركوع، از ركن‏هاى نماز است. اگر به عمد یا اشتباه فراموش شود، نماز باطل است. در هر ركعت یك ركوع واجب است، مگر در نماز آیات كه در هر ركعت پنج ركوع دارد. و نماز میّت كه بى‏ركوع است.
 ركوع، تركیبى است از فعل و ذكر. حركت و عملش، نشان فروتنى و تواضع و خضوع است و ذكرش، تسبیح خداى متعال. «سُبْحانَ رَبَّىَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ»
 گروهى از فرشتگان همواره در ركوع‏اند.(101) انسان راكع، هماهنگ وهمراه با فرشتگان مى‏شود، همسویى و همسانى بنده‏اى زمینى با فرشتگان آسمانى. و چه افتخارى بالاتر از این؟!

99) بحارالانوار، ج 82، ص 108.
100) بحارالانوار، ج 82، ص 110.
101) نهج البلاغه، خطبه اوّل.