این ذكر مقدّس و پرمعنى كه در تمام عبادت‏ها، نیایش‏ها، سجده‏ها و ركوع‏ها به چشم مى‏خورد و به كار مى‏رود، حقیقتى را در بردارد كه ریشه در همه عقاید و تفكرات صحیح اسلامى دوانده است و زیر بناى ارتباط انسان با خدا و صفات كمال اوست.
 توحید، بر اساس تسبیح خدا و منزّه دانستن او از شریك و شبیه است.
 عدل بر مبناى تسبیح ومنزّه دانستن خدا از ستم و تبعیض و حق‏كشى است.
 نبوّت و امامت نیز بر تسبیح استوار است. منزّه دانستن خداوند از اینكه بندگانش را بى حجت و راهنما رها كند و پیك‏هایى براى ابلاغ راه هدایت نفرستد.
 معاد نیز بر این پایه است. منزّه دانستن خداوند از اینكه پاداش نیكى‏ها و كیفر بدى‏ها را به نحو كامل ندهد و زندگى بشر و آن همه مجاهدات رسولان الهى به بیهودگى و بى ثمرى بیانجامد، چرا كه زندگى بى معاد پوچ است و بى هدف. سبحان اللّه، كه خدا كار بى هدف كند و فلسفه وجودى انسان را به محدوده موقّت دنیا محدود سازد!
 عشق به خدا نیز با پایه تسبیح است. تا او را از هر عیب و نقصى دور و پاك ندانیم، چگونه مى‏توانیم دل را خانه محبّت او سازیم؟
 رضاى انسان هم بر اساس تسبیح است. كسى مى‏تواند از خدا راضى باشد كه كارهاى او را حكیمانه بداند و بر امر و دین او خورده نگیرد و آن را عیبناك نداند.
 طاعت و بندگى نیز بر این پایه استوار است. خضوع و خشوع، در برابر معبودى رواست كه كمال و علم و قدرت و جاودانگى داشته باشد و این همه در مفهوم تسبیح نهفته است.
 توكّل و تقوا هم بر تسبیح خدا مبتنى است. تا خدا را تكیه گاهى مطمئن و مدبّرى حكیم و آفریدگارى توانا كه قدرت مطلقه هستى به دست اوست ندانیم، چگونه مى‏توانیم بر او توكّل كنیم و از او و حساب و عِقابش پروا داشته باشیم؟! تقوا هم وقتى است كه انسان، خدا را منزّه از غفلت و جهل و بى خبرى و خواب بداند.
 روح تعبّد و مغز عبادت، همان تسبیح است.
 در میان فرمان‏هاى عبادى كه خدا به پیامبر عزیزش داده، بیش از همه، دستور به تسبیح است. شانزده‏مرتبه فرمانِ «سَبِّح» از سوى خدا، خطاب به پیامبر به اینكه: خدا را تسبیح بگوى، پیش از طلوع خورشید و قبل از غروب آن، در ساعات شب و اوقاتِ روز، در صبح و شام، و آنگاه كه بر مى‏خیزى ...(110)
 از امام سجاد علیه السلام نقل شده است كه: هرگاه بنده‏اى بگوید «سبحان اللّه»، همه فرشتگان بر او درود مى‏فرستند.(111)
 چه معامله پر بركتى! بى جهت نیست كه اولیاى خدا، همواره ذكر بر لب دارند و عشق در دل، و زبان‏شان به نام و یاد خداى محبوب زمزمه‏گر است.
 ما نیز همصدا با همه كاینات و فرشتگان، با توجّه و از اعماق جان، عاشقانه و عارفانه مى‏گوییم: ... «سبحان اللّه»!

110) طه، آیه 130غافر، آیه 55 ؛ طور، آیه 48.
111) توحید صدوق، ص 312.