«اشهد ان لااله‏الاّ اللّه وحدَه لا شریك له و اَشهدُ انّ محمّداً عبدُه و رسولُه الّلهمّ صَلِّ عَلى‏ محمّدٍ و آلِ محمّد»
 در پایان هر دو ركعت، و در ركعت پایانى هر نماز، باید دو زانو نشست و یكتایى خدا و رسالت پیامبر را گواهى كرد و به این دو اصل اعتقادى شهادت داد. آنگاه بر رسول خدا صلوات و درود فرستاد. این تكرار شعارها و محتواهاى اعتقادى، براى تداوم بخشیدن به این بینش و استوار ماندن در این راه است. تجدید بیعت با خدا و رسول است، اقرار و اعتراف به نبوّت نبى اكرم صلى الله علیه وآله است، شهادت دادن است، به این كه آن حضرت، «عبد» و «رسول» خداست. بنده است و پیامبر.
 عبودیّت قبل از رسالت بیان شده، و این مى‏رساند كه بندگى برتر از رسالت است. و اساساً رسول خدا، چون بنده است، رسول شده و رسالتش ریشه در عبودیت او دارد.
 پس از ذكر یكتایى خدا و رسالت رسول، صلوات بر پیامبر و آل او از واجبات است و آنكه این تحیّت و درود را نفرستد، نمازش باطل است.
 خداوند در قرآن كریم به مؤمنان فرمان مى‏دهد كه بر پیامبر صلوات و سلام بفرستید. از آن حضرت پرسیدند، چگونه صلوات بفرستیم؟ فرمود بگویید: «اللّهُمَّ صَلّ على‏ محمّدٍ وَ على آل محمّد ...» این كیفیتِ صلوات در كتب مهم اهل‏سنّت نیز آمده است.(114)
 ذكر صلوات بر پیامبر وخاندانش، پس از ذكر شهادتین كه رمز اسلام است: بیانگر نبودن جدایى میان پیامبرصلى الله علیه وآله و اهل‏بیت‏علیهم السلام است.
 طبق احادیثى كه از پیامبر نقل شده، صلوات‏هاى ما به آن حضرت مى‏رسد و این صلوات‏ها در قیامت، نورى مى‏شود كه راه انسان را روشن مى‏كند.(115)
 پیامبرصلى الله علیه وآله فرموده است: هر كه هنگام شنیدن نام من بر من صلوات نفرستد، بخیل است.(116)
 صلوات، سبب استجابت دعا و رضاى الهى  مى‏شود و كارهاى مؤمن را پاك مى‏سازد.(117)

114) صحیح بخارى، ج 8، باب «الصلاة على محمّد».
115) كنزالعمال، ج 1، ص 488.
116) وسائل‏الشیعه، ج‏4، ص 1220.
117) بحارالانوار، ج‏91، ص 64.