ركوع پس از قيام است آنها كه از سر هستي بلند شده اند و براي حق به پا ايستاده اند نه مغرور گذشت خود هستند و نه مغرور جلوه ها و سراب هايي كه از آنها گذشتند اين ركوع پس از قيام انسان، خشوع و خضوع را محقق مي كند با اين خشوع كبر و غرور و عجب و عناد ريشه كن مي شود.
كبر، زيربار حق نرفتن غرور، فريب نعمت ها را خوردن و آنها را ملاك قرار دادن است. درحالي كه آنها مسئوليت مي گذارند. و عجب، نعمت ها را از خود خيال كردن نسبت نعمت و عمل را از منعم بريدن و از خدا روي برگرفتن و عناد ايستادگي در برابر حق بدون تكيه گاهي از عمل، در تمام اينها خودخواهي، خودنمايي مطرح است و انسان با شكستن اينها به وسعت رسيده است.
حضرت موسي(ع) با خشوعش كليم الله شد. اين ذلت باطني و انكسار قلبي در كنار كلام حق سبب غرور و سركشي او نمي شود.
انساني كه در قيام از دنيا و آخرت دامن كشيده تازه بايد به انكسار و ذلت بپيوندد تا ادامه نعمت ها و فيض و فضل او را داشته باشند.
انساني كه از خود فاصله گرفت نتيجه و ثمره آن نزديكي به خداست. آنجا كه حساب بنده صفر شد و فهميد كه هيچ ندارد آن وقت بر او مي ريزند و حسابش را سرشار مي كنند. اين گونه خضوع و انكسار سبب صعود مي شود. قيام، در ركوع، ايمان راسخي است و ريشه در اعماق دل و جان انسان دارد. نه تنها با مال و آبرو حاضر به دفاع است بلكه تا پاي جان و رگ گردن هم ايستاده است. (صفايي حائري درس هايي از انقلاب/ دفتر سوم قيام، صص199-202)
امام صادق(ع) مي فرمايند: (في الركوع ادب و في السجود قرب و من لايحسن الادب لايصلح للقرب. فاركع ركوع خاضع لله بقلبه متذلل وجل تحت سلطانه خافض له بجوارحه خفض خائف حزين علي مايفوته من فائده لراكعين) (عباس عزيزي، ترجمه مصباح الشريعه، ص 58)
در ركوع ادب است و در سجده قرب الهي و آن كس كه ادبش نيكو نباشد، براي قرب شايستگي نخواهد داشت. پس ركوع كسي را به جاي بياور كه از صميم قلب، براي خدا خاضع باشد و در پيشگاه سلطنتش ذليل و بيمناك است و فروتني كن با جوارحت هم چون كسي كه خائف و محزون باشد از آنچه از فائده، ركوع كنندگان را از دست مي دهد.