خواندن نماز در اول وقت،

 لبيك به نداي خداوند متعال است كه بندگانش را در وقتي معيّن به راز و نياز با خودش فرا مي‏خواند و دوست دارد بنده‏اش، همه كارهاي خود را به خاطر فرمان او كنار بگذارد و در مقابلش اظهار فروتني كند.

 هرچند نمازهاي واجب، فرصت مشخصي دارند و مي‏توان مدتي آنها را به تأخير انداخت، ولي به‌جا آوردن نماز در اول وقت، فضيلتي دارد كه نمي‏توان آن را ناديده گرفت،.

تا جايي كه امام صادق(ع) فرمود: «فَضل الوَقت الأوّل علي الآخر كَفضلِ الآخرة عَلَي الدّنيا؛ فضيلت اول وقت [نماز] بر آخر وقت، همچون فضيلت آخرت بر دنياست.»1

در جاي ديگر فرمود: «هر نمازي دو وقت دارد؛ اول و آخر.

اول وقت، بهترينِ آن است. هيچ‌كس نبايد نماز را بي‌دليل به آخر وقت بيندازد. آخر وقت فقط براي بيمار و عليل وكسي كه عذري دارد، قرار داده شده است».2

در روايتي آمده است كه روزي حضرت رضا(ع) براي استقبال از عده‏اي بيرون رفت.

وقت نماز فرا رسيد و حضرت راه خود را به طرف محلي مناسب كه در آن نزديكي بود، كج كرد، زير صخره‏اي ايستاد و خطاب به يكي از يارانش فرمود: «اذان بگو.»

آن مرد عرض كرد: «يابن رسول الله، منتظر بمانيم تا دوستانمان نيز به ما ملحق شوند.»

حضرت فرمود: «خدا تو را بيامرزد، هرگز نمازت را بي‏دليل از اول وقت به تأخير مينداز.

هميشه رعايت وقت را بكن.» پس آن شخص اذان گفت و نماز را خواندند».3

از جمله اعمال عبادي كه در سيره بيشتر شهيدان به چشم مي‏خورد، پاي‌بندي به نماز اول وقت است.

شرايط سخت جنگ تحميلي، درگيري‏هاي عمليات و مشغله‏هاي كاري زياد و مانند آن،

موجب نمي‏شد كه آنان نماز اول وقت را به تأخير بيندازند و مشغول كاري ديگر شوند.

اينك به بيان نمونه‏ هايي از اظهار بندگي شهيدان مي‌پردازيم.

پی نوشت :
1. ميزان‌الحكمة، ج 6، ص 316.
2. همان.
3. همان، ص 317.