پرستش، عملى است كه ما ظاهراً آن را یك نوع خضوع مى‏بینیم، اما عمق زیادى دارد.
 پرستش برخاسته از جان است، برخاسته از معرفت است، برخاسته از توجه است، برخاسته از تقدّس است، برخاسته از ستایش است، برخاسته از نیایش است، برخاسته از التجا و استعانت است، برخاسته از عشق به كمالات معبود است.
 آرى، پرستش عملى است در ظاهر ساده، ولى تا مسائل فوق نباشد، آن پرستش از انسان سر نمى‏زند. پرستش یعنى دل كندن از مادیّات و پرواز دادن روح، پا را فراتر از دیدنى‏ها و شنیدنى‏ها نهادن. پرستش تأمین كننده عشق انسان‏هاست كه گاهى با ثنا و ستایش و زمانى با تسبیح و تقدیس و پاره‏اى اوقات با شكر و اظهار تسلیم، ادب خود را نسبت به پروردگارش اظهار مى‏دارد.