‏قرآن فلسفه نماز را یاد خدا مى‏داند؛ «أَقِمِ الصَّلَوةَ لِذِكْرِى »(24)
 و ذكر خدا را مایه آرامش دلها؛ «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»(25)
 و نتیجه آرامش دل را پرواز به ملكوت. «یَأَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِى  إِلَى‏ رَبِّك»(26)
 قرآن در مواردى دیگر، دلیل عبادت را تشكر از خداوند مى‏داند:
«اُعْبدوُا رَبَّكُمْ الَّذى خَلَقكُم»(27)
 پرستش كنید پروردگارتان را كه شما را آفرید.
«فَلْیَعْبُدُواْ رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ  الَّذِى  أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَءَامَنَهُم مِّنْ خَوْفِ»(28)
 پس پروردگار این خانه (كعبه) را پرستش كنند كه آنان را از گرسنگى و    ناامنى نجات داد.
 در بعضى آیات به نقش تربیتى نماز اشاره شده است:
«إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى‏ عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ»(29)
 همانا نماز انسان را از زشتى‏ها و مُنكرات باز مى‏دارد.
 نمازگزار ناچار است كه بخاطر صحّت نماز و یا قبول شدن آن، یك‏سرى دستوراتِ دینى را مراعات كند كه رعایت آنها خود زمینه‏اى قوى براى دورى از گناه و زشتى است. آرى كسى كه لباس سفید بپوشد، طبیعى است كه روى زمینِ آلوده و كثیف نمى‏نشیند.
 قرآن بدنبال سفارش به نماز مى‏فرماید:
«إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَات»(30)
 همانا كارهاى شایسته، گناهان را از بین مى‏برند.
 پس نماز یك توبه عملى از گناهان گذشته است و خداوند با این آیه به گنهكار امید مى‏دهد كه اگر به كارهاى شایسته همچون نماز و عبادت روى بیاورد بدیهایش محو مى‏شود.

24) سوره طه، آیه 14 .
25) سوره رعد، آیه 28 .
26) سوره فجر، آیه 28.
27) سوره نساء، آیه 1 .
28) سوره قریش، آیه 2 .
29) سوره عنكبوت، آیه 45 .
30) سوره هود، آیه 114 .