در مواردى قرآن و نماز در كنار هم آمده‏اند، مانند:
 «یَتلُونَ كِتابَ اللَّهِ وَ اَقامُوا الصَّلوةَ»(61)
  قرآن تلاوت مى‏كنند و نماز به پاى مى‏دارند.
 و یا در جاى دیگر مى‏فرماید: «یُمَسِّكوُنَ بِالْكِتابِ وَ اَقامُوا الصّلوة»(62) به قرآن تمسّك مى‏جویند و نماز به پاى مى‏دارند.
 گاهى براى نماز و قرآن، یك صفت آورده شده، چنانكه كلمه ذِكر هم به قرآن گفته شده است: «اِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنا الذِّكر»(63) ما ذكر را نازل كردیم. و هم فلسفه نماز شمرده شده است: «اَقِمِ الصَّلوةَ لِذِكْرى‏»(64) نماز را بخاطر یاد من به پاى دار.
 جالب آنكه گاهى بجاى كلمه نماز كلمه قرآن آمده است، مانند آیه «اِنَّ قُرآنَ الْفَجْرِ كانَ مَشْهُوداً»(65) كه گفته‏اند مراد از قرآن الفجر، نماز صبح است.
 بگذریم كه خواندن قرآن بصورتِ حمد و سوره، یكى از واجباتِ نماز است و بحث نماز در اكثر سوره‏هاى قرآن، هم در بزرگ‏ترین سوره (بقره) و هم در كوچك‏ترین سوره‏ها (كوثر) آمده است.

61) سوره فاطر، آیه 29.
62) سوره اعراف، آیه 170.
63) سوره حجر، آیه 9.
64) سوره طه، آیه 14.
65) سوره اسراء، آیه 78.