نه فقط در نماز، بلكه در بسیارى از موارد و مواضع، گفتن اللّه اكبر وارد شده است و لذا مسلمانان در صدر اسلام، هم در تلخى‏ها و هم در شادى‏ها تكبیر مى‏گفته‏اند كه ما به گوشه‏اى از آن اشاره مى‏ كنیم:
 1- در جنگ خندق، مسلمین هنگام كندن خندق به سنگ محكمى برخورد كردند كه كلنگ شكست اما سنگ نشكست. پیامبر آمد و با ضربه‏اى سنگ را شكست. مسلمانان یك صدا تكبیر گفتند و در همانجا پیامبرصلى الله علیه وآله فرمود: من سقوط كاخهاى روم و ایران را در برق و جرقه سنگ‏ها دیدم.(154)
 2- على‏علیه السلام در جنگ صفین، هر كس را كه مى‏كشت با صداى بلند تكبیر مى‏گفت و مسلمین با شمردن تكبیرها فهمیدند كه حضرت چه تعداد را به هلاكت رسانده است.(155)
 3- شبى كه فاطمه زهراعلیها السلام را به خانه على‏ابن ابیطالب‏علیهما السلام مى‏بردند هفتادهزار فرشته، تكبیرگویان به زمین نازل شدند.(156)
 4- پیامبر گرامى ما بر جنازه فاطمه بنت‏اسد، 40 تكبیر(157) و بر جنازه عموى خود حضرت حمزه، 70 تكبیر خواندند.(158)
 5 - مستحب است در مراسم حج هر سنگ‏ریزه‏اى كه به جایگاه شیطان پرتاب مى‏شود یك تكبیر گفته شود.(159)
 6- در تسبیحات حضرت زهرا كه ثوابش معادل هزار ركعت نماز مستحبى است، 34 مرتبه تكبیر آمده است.(160)
 7- هنگامى كه پیامبراكرم متولد شد اولین كلمه‏اى كه بر زبان آورد كلمه مباركه اللّه‏اكبر بود.(161)
 8 - روزى كه مكّه بدست مسلمانان فتح شد، پیامبر وارد مسجدالحرام شد و به حجرالاسود اشاره كرد و تكبیر گفت و مسلمانان با صداى بلند چنان تكبیر گفتند كه لرزه بر اندام مشركین افتاد.(162)
 9- در روایات مى‏خوانیم: هرگاه چیزى موجب تعجب شما شد تكبیر بگویید.(163)
 10- در جنگ اُحُد، قهرمانى از كفار مبارز مى‏طلبید. حضرت على‏علیه السلام جلو رفت و چنان ضربه‏اى بر او وارد كرد كه پیامبر و مسلمانان با صداى بلند تكبیر گفتند.(164)
 11- پیامبراكرم به حضرت على مى‏فرمود: هرگاه به هلال ماه یا آینه نظر كردى و یا مشكلى به تو رو آورد 3 مرتبه تكبیر بگو.(165)
 12- زید فرزند امام سجادعلیه السلام كه علیه حكومت بنى‏امیّه قیام كرد، شعارش اللّه‏اكبر بود.(166)
 13- در جنگ بدر، پیامبرصلى الله علیه وآله در انتظار هلاكتِ یكى از سران دشمن به نام نوفل بود، همین كه خبر دادند حضرت على او را از میان برداشت پیامبر تكبیر گفت.(167)
 14- هنگامى كه حضرت على به خواستگارى حضرت زهرا آمد، پیامبر فرمود: صبركن تا موضوع را با دخترم فاطمه در میان بگذارم. اما حضرت زهرا سكوت كرد و چیزى نگفت. پیامبر فرمود: «اللّه‏اكبر سكوتها اقرارها».(168)
 15- در جنگ با خوارج، وقتى فرمانده آنها به هلاكت رسید، حضرت على تكبیر گفت و سجده كرد و همه مردم تكبیر گفتند.(169)
 16- گروهى از یهود مسلمان شدند و به پیامبر گفتند: پیامبران قبلى جانشین داشته‏اند وصىّ شما كیست؟
 در اینجا آیه ولایت نازل شد كه رهبر شما خدا و رسول او و مؤمنانى هستند كه در حال ركوع زكات مى‏دهند.(170) پیامبر فرمودند: به مسجد برویم. وقتى وارد شدند فقیرى را دیدند كه خوشحال است و حضرت على در حال ركوع انگشتر خود را به او داده است. در این هنگام پیامبر تكبیر گفتند.(171)
 17- گفتن تكبیر به هنگام ورود به حرم امامان معصوم سفارش شده است. چنانكه قبل از خواندن زیارت جامعه، 100 تكبیر در سه مرحله مى‏خوانیم كه به قول مرحوم مجلسى شاید دلیل این همه تكبیر آن باشد كه جملاتِ زیارت جامعه شما را دچار غلوّ در مورد امامان نكند.(172)
 18- حضرت على‏علیه السلام در قضاوت‏هاى خود وقتى مجرم را شناسایى مى‏كرد تكبیر مى‏گفت.(173)
 19- میثم تمار كه به جرم طرفدارى از حضرت على‏علیه السلام بدستور ابن‏زیاد به دار آویخته شد و با نیزه به او حمله كردند، در لحظه شهادت تكبیر مى‏گفت و از دهانش خون مى‏آمد.(174)
 20- در شب معراج، پیامبر از هر آسمانى كه مى‏گذشت تكبیر مى‏گفت.(175)
 21- جبرئیل نزد پیامبر بود كه حضرت على وارد شد جبرئیل گفت: اى محمّد! به خدائى كه ترا به پیامبرى مبعوث كرد، اهل آسمان‏ها از اهل زمین این على را بهتر و بیشتر مى‏شناسند، هرگاه او در جنگ‏ها تكبیر مى‏گوید ما فرشتگان نیز با او همصدا مى‏شویم.(176)
 22- در جنگ خیبر وقتى مسلمانان وارد قلعه شدند، چنان تكبیر مى‏گفتند كه یهودیان پا به فرار گذاشتند.(177)

154) بحار، ج 20، ص 190.
155) بحار، ج 32، ص 60.
156) بحار، ج 43، ص 104.
157) بحار، ج 35، ص 70.
158) بحار، ج 20، ص 63.
159) بحار، ج 11، ص 168.
160) بحار، ج 15، ص 248.
161) بحار، ج 15، ص 273.
162) تفسیرنمونه، ج 27، ص 407.
163) بحار، ج 92، ص 127.
164) بحار، ج 20، ص 126.
165) بحار، ج 92، ص 145.
166) كتاب زیدبن على، ص 186.
167) بحار، ج 19، ص 281.
168) بحار، ج 43، ص 93.
169) بحار، ج‏41، ص 341.
170) سوره مائده، آیه 55.
171) بحار، ج 35، ص 183.
172) بحار، ج 16، ص 99.
173) بحار، ج 40، ص 260.
174) بحار، ج 42، ص 125.
175) بحار ج 86 ص 207.
176) بحار، ج 39، ص 98.
177) پیامبرى و حكومت، ص 146.