او مالك روز جزاست. خداوند هم مالك است و هم مَلِك. هستى نیز هم مِلك تحتِ مالكیّت اوست و هم مُلك تحت سلطنت و حكومت او. مالكیّت او فراگیر است و همه چیز را شامل مى‏شود و حتى حكومت هم تحت مالكیت اوست: «قُل اللَّهُمَّ مالِك المُلْك»(200) چنانكه انسان نیز نسبت به اعضاى بدن خود هم مالك است و هم حاكم و فرمانروا.
 مالكیت خدا واقعى است، نه اعتبارى و قراردادى. گرچه خداوند هم مالكِ دنیاست و هم آخرت، اما چون انسان در دنیا خود را مالك اشیا و امور مى‏بیند از مالكِ اصلى غافل مى‏شود، ولى در آن روز كه همه اسباب قطع و نسبت‏ها محو و زبانها مُهر زده مى‏شود، مالكیتِ الهى را بخوبى احساس و ادراك مى‏كند، لذا به او خطاب مى‏شود: «لِمَنِ الْمُلْك الْیَوْم» امروز حكومت از آن كیست؟ و او كه تازه چشمش باز شده مى‏گوید: «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَّهار»(201)
 نمازگزارى كه در هر نماز مى‏گوید: خداوند «مالك یوم‏الدین» است همواره در یادِ معاد و قیامت است و هر كارى كه مى‏خواهد بكند از ابتدا به فكر حساب و كتاب روز جزاست.

200) سوره آل‏عمران، آیه 26.
201) سوره مؤمن، آیه 16.