‏ یكى از اركان نماز ركوع است كه با كم و زیاد شدن آن، خواه عمدى یا سهوى، نماز باطل مى‏شود. كلمه ركعت كه در شمارش بخش‏هاى نماز بكار مى‏رود از همین واژه ركوع است. قبیله بنى‏ثقیف از پیامبراكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مى‏گفتند: خم شدن براى ما عار است. آیه نازل شد: «وَ اِذا قیلَ لَهُمْ ارْكَعُوا لا یَرْكَعُونَ»(249) هرگاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمى‏كنند.(250)
 دیگران در برابر انسان‏هایى مثل خود خم مى‏شوند و تعظیم مى‏كنند، امّا شما تنها در برابر خالق خود خم شوید و تعظیم كنید.
 وقتى آیه «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظیمِ»(251) نازل شد، پیامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظیم كنید و این ذكر را در ركوع بگویید: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظیمِ وَ بِحَمْدِهِ»(252) در روایات مى‏خوانیم: ركوع نشانه ادب است و سجود نشانه قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهید آماده قرب نمى‏شوید.(253)
 ركوع، راهى براى توبه و استغفار و عذرخواهى به درگاه خداوند است: «فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعاً وَ اَنابَ»(254)

249) سوره مرسلات، آیه 48.
250) بحار، ج 85، ص 100.
251) سوره واقعه، آیه 74.
252) جامع الاحادیث، ج 2، ص 922.
253) بحار، ج 85، ص 108.
254) سوره، ص، آیه 24.