پس از آنكه خداوند آدم را آفرید به فرشتگان فرمان داد تا براى او سجده كنند،(264) همه سجده كردن جز ابلیس و خداوند او را بخاطر همین نافرمانى از درگاه خود راند.
 این ماجرا را قرآن بارها تكرار مى‏كند و مى‏دانیم كه تكرارهاى قرآن بى‏دلیل نیست. گویا مى‏خواهد بگوید: اى انسانى كه همه فرشتگان بخاطر تو به سجده افتادند! چرا تو در برابر خداوند خالق سجده نمى‏كنى؟ اى انسان، ابلیس بخاطر ترك سجده تو رانده شد، آنوقت تو كه سجده بر خداوند را ترك مى‏كنى چه انتظارى دارى؟
 ابلیس كه بر تو سجده نكرد، مى‏گفت: من از انسان برترم، آیا تو مى‏توانى بگویى: من از خداوند برترم؟ تو كه زمانى هیچ بودى و وقتى هم بدنیا آمدى سراسر وجودت را ضعف و عجز فرا گرفته بود و در نهایت هم، عاجزانه از دنیا مى‏روى، چگونه در برابر آفریدگار هستى تكبر مى‏كنى؟
 به هرحال اولین فرمان خداوند پس از خلقت بشر، فرمان سجده بود.

264) البتّه سجده مخصوص خداست و انسان فقط قبله فرشتگان قرار گرفت.