‏ سجده، بهترین حالات انسان در برابر خداست.
 سجده، بهترین راه براى نزدیكى به خداست. «وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ»(265)
 نشانه یاران باوفاى پیامبر آن است كه آثار سجده در سیماى آنان دیده مى‏شود. «سیماهُمْ فى‏ وُجُوهِهِمْ مِنْ اَثَرِ السَّجُودِ»(266)
 سجده، انسان را همگام و هماهنگ با كلّ هستى مى‏سازد، زیرا همه موجودات آسمان و زمین، از ستاره و سبزه به درگاه الهى ساجد و خاضع‏اند. «وَ لِلَّهِ یَسْجُدُ ما فِى السَّمواتِ وَ ما فِى الْاَرْضِ»(267)، «وَالنَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدانِ»(268)
 سجده، هماهنگى با فرشتگان الهى است. حضرت على‏علیه السلام مى‏فرماید: هیچ طبقه‏اى از طبقات آسمان نیست مگر آنكه گروهى از فرشتگان در حال سجده‏اند.(269)
 سجده، عالى‏ترین درجه عبودیت و بندگى است، زیرا انسان بالاترین نقطه بدن خود، یعنى پیشانى را بر خاك مى‏ساید و اظهار ذلّت و عجز به درگاه عزیز قادر مى‏برد.
 سجده، عالى‏ترین مقام براى والاترین مردان و زنان عالم است. خداوند پیامبرش را فرمان به سجده مى‏دهد، آنهم نه فقط در روز كه بهنگام شب: «وَ مِنَ اللَّیْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَ سَبِّحْهُ لَیْلاً طَویلاً»(270) و خطاب به حضرت مریم، آن زن پاك و عابد مى‏فرماید: «یا مَرْیَمُ اقْنُتى‏ لِرَبِّك وَاسْجُدى‏»(271)
 سجده، كه بدنبال ركوع مى‏آید مرحله‏اى كامل‏تر و بالاتر از آنست و نمازگزار را به اوج خضوع مى‏رساند، لذا در قرآن معمولاً این دو در كنار یكدیگر آمده است: «یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَاسْجُدُوا»(272)، «تَریهُم رُكَّعاً سُجّداً»(273)
 سجده، رمز ایمان به آیات الهى است: «اِنَّما یُؤْمِنُ بِایاتِنا الَّذینَ اِذا ذُكِّروُا بِها خَرُّوا سُجَّداً»(274)
 سجده‏هاى شبانه، یكى از نشانه‏هاى بندگان صالح خداست: «عِبادُ الرَّحْمنِ... وَالَّذینَ یَبیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِیاماً»(275)
 سجده، زینت نماز است پس آنرا نیكو بجاى آوریم. امام صادق‏علیه السلام مى‏فرمود: هرگاه نماز مى‏خوانید ركوع و سجود آنرا نیكو انجام دهید كه خداوند پاداشى هفتصد برابر بلكه بیشتر عنایت مى‏فرماید.(276)
 سجده، مایه مباهات خداوند بر فرشتگان است و لذا عنایت الهى را بدنبال دارد، تا آنجا كه در هر سجده یكى از گناهان انسان محو و پاداشى بزرگ براى او ثبت مى‏شود.(277) حضرت على‏علیه السلام مى‏فرمود: اگر انسان بداند بهنگام سجده چه رحمتى او را فرا گرفته است هرگز سر از سجده برنمى‏دارد.(278)
 سجده، روح خودخواهى و غرور را از میان برده و انسان را از تكبّر نجات مى‏دهد.(279)
 پیامبر مى‏فرمود: من در قیامت امّت خود را از آثار سجده كه بر پیشانى دارند مى‏شناسم.(280) و آن گوشه از زمین كه بر آن سجده شده است، در قیامت گواه عبادت انسان مى‏گردد(281) و در دنیا نیز از آن نقطه نورى به آسمانها مى‏رود.(282)
 همانند ركوع، سجود طولانى نیز سبب بقاى نعمت‏ها و طول عمر مى‏شود.(283)
 سجده به قدرى مهم است كه خداوند به پیامبر عظیم‏الشأنى همچون حضرت ابراهیم فرمان مى‏دهد كه مسجدالحرام را براى طواف‏كنندگان و قائمین و راكعین و ساجدین تطهیر نماید.(284)

265) سوره علق، آیه آخر. البتّه این، آیه یكى از چهار، آیه‏اى است كه اگر تلاوت شود سجده بر انسان واجب مى‏شود.
266) سوره فتح، آیه 29.
267) سوره نحل، آیه 49.
268) سوره الرحمن، آیه 6.
269) نهج‏البلاغه، خطبه 91.
270) سوره انسان، آیه 26.
271) سوره آل‏عمران، آیه 43.
272) سوره حج، آیه 77.
273) سوره فتح، آیه 29.
274) سوره سجده، آیه 15.
275) سوره فرقان، آیه 64.
276) بحار، ج 85، ص 139.
277) جامع‏الاحادیث، ج 5، ص 466.
278) جامع‏الاحادیث، ج 5، ص 482.
279) جامع‏الاحادیث، ج 5، ص 453.
280) مسند احمد حنبل، ج 4، ص 189.
281) جامع‏الاحادیث، ج 5، ص 189.
282) مستدرك وسائل، ج 4، ص 485.
283) وسائل، ج 4، ص 928.
284) سوره بقره، آیه 125.