از امیرالمؤمنین على ‏علیه السلام درباره حكمت‏هاى سجده پرسیدند، حضرت فرمود: سجده اوّل، یعنى آنكه در ابتدا خاك بودم و چون سر از سجده برمى‏دارى یعنى از خاك به دنیا آمدم. سجده دوم یعنى دوباره به خاك بازمى‏گردم و سر برداشتن از آن، یعنى در قیامت از قبر برمى‏خیزم و محشور مى‏شوم.(285)
 امام صادق‏علیه السلام مى‏فرمایند: چون سجده براى خداست پس نباید بر خوردنى‏ها و پوشیدنى‏ها كه مورد توجه اهل دنیاست، سجده كرد. سجده باید انسان را متوجه خدا سازد نه شكم و لباس و مادّیات.(286)
 در حدیث مى‏خوانیم: دلیل سجده سهو براى هر كم و زیادى سهو و یا كلام و قیام و قعود نابجا، آن است كه ابلیس تو را گرفتار حواس‏پرتى كرد و در نماز تو خللى ایجاد نمود، پس تو بعد از نماز دو سجده بجاى آور تا بینى او به خاك مالیده شود و بداند هر لغزشى ایجاد كند تو دوباره در برابر خداوند به سجده مى‏افتى.(287)
 حضرت على‏علیه السلام فرمودند: ظاهر سجده، صورت‏گذاردن بر خاك از روى اخلاص وخشوع است، اما باطن آن دل كندن از همه امور فانى و دل بستن به سراى باقى ورهایى از تكبر، تعصّب و تمام وابستگى‏هاى دنیوى است.(288)

285) بحار، ج 85، ص 139.
286) الفقیه، ج 1، ص 272.
287) وافى، ج 8، ص 992.
288) مستدرك وسائل، ج 4، ص 484