حال كه بحث بدینجا رسید مناسب است نظرى به جایگاه ذكر خدا در فرهنگ اسلامى پدران خود بیفكنیم و ارزش آنرا دریابیم:
 پدران و مادران با ایمان ما بهنگام تعجب مى‏گفتند «ما شاءَ اللَّهُ»، «سُبْحانَ اللَّهُ». بهنگام ورود به خانه مى‏گفتند: «یا اَللَّهُ» و در وقت جدا شدن از یكدیگر: «خداحافظ». هنگام برخاستن از جا «یا عَلى‏». براى رفع خستگى كار مى‏گفتند: «خدا قوّت». در پاسخ احوالپرسى مى‏گفتند: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ» و هنگام تعارف براى غذا: «بِسْمِ اللَّهِ» و در پایان غذا، دعاى سفره و تشكر از خدا. مادربزرگ‏ها هم قصّه را چنین آغاز مى‏كردند: یكى بود یكى نبود، غیر از خدا هیچكس نبود.
 روشن است كه تنفّس در این فضا و تربیت در این دامان، همیشه و همه جا یاد خدا را در دلها، و نام او را بر زبانها جارى مى‏سازد. اما دورانى سیاه بر ما گذشت كه با فراموش شدن نام خدا، در و دیوار شهرها و حتى روى لباسها، همه و همه جلوه‏هایى از فرهنگ غرب و عكس هنرپیشه‏ها گشت. ولى در سایه انقلاب بار دیگر سیمائى از ذكر خدا بر دیوار شهرها و خیابان‏ها و تابلوها نقش بسته است.