«لا اله الاّ اللّه»، اولین شعار همه انبیاست.
 «لا اله الاّ اللّه» آن گواهى است كه همه صاحبان علم همگام با فرشتگان به آن اقرار دارند: «شَهِدَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اللَّهُ وَالْمَلائكَةُ وَ اوُلُوا الْعِلْمِ»(356)
 «لا اله الاّ اللّه»، كلمه‏اى است كه هر مسلمانى بهنگام تولد در گوش خود مى‏شنود و بهنگام مرگ با آن تشییع و در قبر به او تلقین مى‏شود.
 «لا اله الاّ اللّه»، محبوب‏ترین كلمات در نزد خداوند و سنگین‏ترین عمل در میزان است.(357)
 «لا اله الاّ اللّه»، دژ محكم الهى است كه هركس در آن داخل شد از عذاب در امان است. «كَلِمَةُ لا اِلهَ اِلاَّ الَّهُ حِصْنى‏ دَخَلَ حِصْنى‏ اَمِنَ مِنْ عَذابى‏»(358)
 «لااله الاّ اللّه»، مرز میان كفر و اسلام است و هر كافرى با گفتن آن در امان اسلام درمى‏آید. پیامبراكرم از مسلمانى كه به گفتنِ «لا اله الاّ اللّه» یكى از سربازان دشمن اعتنایى نكرد و او را كشت، انتقاد كردند و فرمودند: با اظهار این كلمه هر كسى در امان است، گرچه ندانیم در بیان آن صادق است یا نه.(359)
 «لا اله الاّ اللّه»، شعار مسلمین بهنگام عبور از صراط قیامت است.(360)
 در تاریخ مى‏خوانیم كه ابوجهل به پیامبر گفت: آیا ما 360 بت را رها كنیم و یك خدا را بپذیریم؟ ما حاضریم 10 كلمه بگوییم اما این یك جمله را نگوئیم. ولى پیامبر فرمود: همین جمله است كه شما را به عزت و قدرت مى‏رساند و شما را بر تمام امّت‏ها برترى مى‏دهد.(361)
 نگاهى به دعاى عرفه امام حسین‏علیه السلام و خطبه امام سجادعلیه السلام در شام، این حقیقت را بهتر روشن مى‏كند كه اولیاى خدا با تمام وجود این شهادت را مى‏دادند و حتى زمین و زمان را بر این شهادت خود، گواه مى‏گرفتند.
 در تشهد به جمله «لا اله الاّ اللّه» اكتفا نمى‏كنیم بلكه مى‏گوییم: «وَحْدَهُ لا شَریكَ لَه» یعنى احدى با او شریك نیست، نه در آفریدن، نه در اداره كردن و نه در قانونگذارى: «وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ شَریك فِى الْمُلْك»(362)
 بندگى خدا بالاترین افتخار براى اولیاى خداست: «كَفى‏ بى‏ عِزّاً اَنْ اَكوُنَ لَك عَبْداً»(363)
 بندگى خدا برابر است با آزادگى انسان از همه قیود و وابستگى‏ها و دلبستگى‏ها، و لذا چنان قدرتى به انسان مى‏دهد كه از هیچ ابرقدرتى نمى‏هراسد. همسر فرعون بخاطر آنكه بنده خدا بود، به چنان عنصر نفوذناپذیرى تبدیل شد كه زر و زور فرعونى در او اثر نكرد و با آنكه فرعون، همه را به بردگى كشیده بود، اما او تنها بنده خدا بود و كارش بجائى رسید كه الگوى همه مردان و زنان مؤمن تاریخ گشت:
«ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذینَ آمَنوُا امْرَأَةَ فِرْعَوْن»(364)
 به هرحال شهادت به عبودیتِ پیامبر، مقدم بر شهادت به رسالت آن حضرت است و این خود درسها و پیامها دارد. «اشهد انّ محمّداً عبده و رسوله»
 شهادت به رسالت، به معناى نفى تمام مكاتب بشرى است. به معناى قبول جاودانگى و جهانى‏بودن رسالت خاتم پیامبران است. به معناى نفى همه از طاغوت‏هاست.
 شهادت به رسالت حضرت محمّدصلى الله علیه وآله، پیمانى است كه خداوند از همه پیامبران گرفته است كه اگر رسالت او را نمى‏پذیرفتند به نبوّت نمى‏رسیدند.(365) بنابراین تنها من نیستم كه مى‏گویم: «اشهد ان محمداً عبده و رسوله» بلكه همه انبیا به آن قرار دارند.

356) سوره آل‏عمران، آیه 18.
357) بحار، ج 93، باب التهلیل و فضله.
358) بحار، ج 3، ص‏13.
359) اشاره به، آیه: «ولا تقولوا لمن القى الیكم السّلام لست مؤمناً». سوره نساء، آیه 94.
360) جامع الاحادیث، ج 1، ص 188.
361) فرازهایى از تاریخ اسلام، ص 111.
362) سوره اسراء، آیه 111.
363) بحار، ج 77، ص 402.
364) سوره تحریم، آیه 11.
365) سوره آل‏عمران، آیه 81.