«وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدَهُ وَ رَسُولُه» و گواهى مى‏دهم كه محمّد بنده و رسول اوست.
 بندگى بالاترین مقام انبیا، بلكه مقدمه مقام رسالت و نبوّت است: «عَبْدُهُ وَ رَسوُلُه»
 عبودیت است كه پیامبر را به معراج مى‏برد: «سُبْحانَ الَّذى‏ اَسْرى‏ بِعَبْدِهِ»(367) و وحى آسمانى را بر او نازل مى‏كند: «نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا»(368)
 خداوند نیز پیامبرانش را به بندگى خود ستایش مى‏كند، در مورد حضرت نوح علیه السلام مى‏فرماید: «اِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً»(369) و درباره حضرت داودعلیه السلام «نِعْمَ الْعَبْدُ»(370)
 یكى از تفاوت‏هاى انبیا با نوابغ و مخترعین آنست كه آنها نبوغ و خلاقیت خود را در اثر تیزهوشى و پشتكار و تمرین بدست آورده‏اند، امّا انبیا معجزات خود را در اثر بندگى خدا و در سایه لطف خدا پیدا كرده‏اند و بندگى منشأ همه مقامات انبیاست.
 اقرار به عبودیّت پیامبران، ما را از هرگونه غلوّ و افراط و زیاده‏روى در مورد مقامات اولیاى خدا بازمى‏دارد، تا بدانیم پیامبر هم كه برترین فرد خلق است، بنده خداست.
 ناگفته پیداست این شهادت باید از روى صدق و حقیقت باشد وگرنه منافقین هم در نزد پیامبر شهادت به رسالت مى‏دادند و قرآن مى‏فرماید: خداوند شهادت مى‏دهد كه تو رسول او هستى، اما منافقان دروغ مى‏گویند، زیرا گواهى آنان صادقانه نیست.(371)

367) سوره اسراء، آیه 1.
368) سوره بقره، آیه 23.
369) سوره اسراء، آیه 3.
370) سوره، ص، آیه 30.
371) سوره منافقون، آیه 1.