همان گونه كه براى انجام نماز، طهارت ظاهرى، در قالب وضو و غسل و تیمم، شرط است، قبول و پذیرفته شدن نماز نیز، به طهارت باطنى نیاز دارد.
 بارها قرآن به پاكى دل اشاره كرده است. گاهى مى‏فرماید: تنها قلب سلیم به درگاه خداوند راه دارد. قلبى است كه در آن شك و شرك وجود نداشته باشد.
 به هر حال، نماز نیز همانند قرآن كریم ظاهرى دارد و باطنى و آنچه ما انجام مى‏دهیم اگر درست باشد ظاهر نماز است كه باید سكّوى پرواز به باطن آن باشد.
 نمازى بر اساس معرفت و عشق.
 نمازى برخاسته از اخلاص و محبّت.
 نمازى با حال خشوع.
 نمازى دور از غرور و عُجب و ریا.
 نمازى سازنده و محرّك.
 نمازى از قلبى بى‏هوى و بى‏مرض.
 نمازى كه پرتوى از آن را فهمیدیم و نوشتیم و گفتیم، ولى لیاقت خواندن یك ركعت آن را نویسنده در تمام عمرش پیدا نكرده است.