در سراسر نماز، قصد قربت شرط صحیح بودن آن است، حتّى اگر حركت یا كلمه‏اى از واجبات یا مستحبات نماز را براى غیر خدا انجام دهیم نماز باطل مى‏شود و اگر مكان نماز یا زمان آن را براى غیر خدا تعیین نمائیم نماز باطل است، اگر حالتى كه هنگام نماز به خود مى‏گیریم براى غیر او باشد نماز باطل است.
 بنابراین عبادت بودن نماز مربوط به آن است كه انسان هیچ‏گونه قصد غیر خدائى نداشته باشد و این قصد قربت از لحظه ورود به نماز تا پایان همچنان ادامه یابد.
 ناگفته پیداست كه انسان در لابلاى آن همه زرق و برق‏ها و جاذبه‏هاى زیاد اگر هر روز بتواند از همه چیز دل تهى كند و ریسمان معنوى روح خود را با ذات مقدّس او گره زند و چنان با او خلوت كند كه راه نفوذ غیر را بگیرد، ارزش مهمى را به دست آورده است.
 ما در نماز با گفتن «ایّاك نعبد و ایّاك نستعین» به عبودیّت و بندگى خالصانه اعتراف مى‏كنیم واین اخلاص را از خداوند مى‏خواهیم.