انسان در نماز خداوندى را حمد و سپاس مى‏كند كه خالق تمام هستى است. سرچشمه تمام رحمت‏ها و بركات است. مالك روز قیامت است.
 كسى كه حمد و ثناى خود را نثار این وجود مقدّس با این خصوصیات مى‏كند هرگز حاضر نیست براى هر چیز پست و جزئى و در برابر هر قدرت ناچیزى ستایش كند.
 زبانى كه ثناگوى خالق هستى شد، دیگر تن به ثناگویى هر نالایقى نمى‏دهد. فراموش نكنیم كه امام حسین علیه السلام فرمود: كسى كه وصل به پیامبر صلى الله علیه وآله باشد و از دامن زهراعلیها السلام برخاسته باشد، بیعت یزید را نخواهد پذیرفت.
 آرى ... ستایش او نه دیگران،
 ثناى او نه طاغوت‏ها،
 ثناى او براى ربّ‏العالمین بودنش،
 الرّحمن الرّحیم بودنش،
 مالك یوم الّدین بودنش،
 دیگران چه و كه هستند و چه قدرتى دارند كه من ثناگوى آنها باشم؟ به خصوص كه مسلمان مى‏داند اگر ظالمى ستایش شود عرش خداوند به لرزه در مى‏آید.
 بنابراین ثناى او، آنچنان روح بزرگى به ما مى‏دهد كه دیگر حاضر به ثناى دیگران نمى‏شویم و این روح بزرگ را از نماز و حمد مى‏توان تحصیل كرد.
 حیف كه ما با توجّه نماز نخواندیم و مزه نماز را نچشیدیم.