در سوره معارج مى‏خوانیم: «اذا مسّه الشّر جزوعا و اذا مسّه الخیر مَنوعا الاّ المصلّین الّذینهم على صلواتهم دائمون»(69)
 انسان در برابر تلخى‏ها و شرور بى صبر است و در برابر لذّت‏ها و خوبى‏ها تنگ‏نظر و بخیل، مگر نمازگزارانى كه نسبت به انجام آن همیشه مراقبند.
 آرى ارتباط دائمى با قدرت بى‏نهایت، به انسان قدرت مى‏دهد، روحیّه توكّل را بالا برده و انسان را موجودى شكست‏ناپذیر مى‏سازد.
 ناگفته پیداست كه این آثار براى نماز پیوسته و همراه با توجّه است، نه نمازهاى غافلانه و موسمى.

69) معارج، 20 - 22.