اصل در نماز، به جماعت خواندن است.
 در نمازجماعت، با مردم، در مردم و از مردم بودن مطرح است، در كنار مردم بدون هیچ گونه امتیاز، از هر نژاد و اقلیم و در هر شرایط اقتصادى.
 نمازجماعت بدون امام نمى‏شود، چنانكه جامعه بدون رهبر نمى‏شود. امام براى همه مردم به طور یكسان امام است، نه براى گروه خاص. فقیر و غنى و زشت و زیبا در كنار هم قرار مى‏گیرند، باید امتیازات پوچ با نماز جماعت از جامعه حذف شود، اگر امام در نماز اشتباه كرد مردم به او هشدار مى‏دهند، یعنى در نظام اسلامى امام وامّت باید مراقب یكدیگر باشند.
 امام جماعت باید مراعات ضعیف‏ترین مردم را بكند و نماز را طول ندهد و این خود درسى است كه مسئولین باید در برنامه‏ریزى‏ها و حركت‏ها توجّه به همه اقشار داشته باشند. در نماز جماعت مردم نباید از امام جلو بیفتند و این درس دیگرى است كه نشانه نظام و ادب مى‏باشد. اگر از امام جماعت گناه بزرگى سر زد و مردم فهمیدند، باید كنار رود. یعنى مردم و جامعه را نباید بدست فاسق سپرد.
 در نمازجماعت همه با هم به خاك افتاده و سجده مى‏كنیم آرى باید همه با هم باشیم.
 در نماز جماعت همه مردم مى‏توانند با كسب علم و تقوى و محبوبیّت امام شوند، پیشنمازى ارث كسى نیست، هر كسى در كمالات برتر شد در جامعه آقاست.