تعاون و محبّتى كه میان مسجدى‏هاست میان دیگران نیست.
 در نظام زندگى مسجدى‏ها همین كه یك نفر دو سه روز نیامد احوالش را مى‏پرسند. اگر مریض است عیادتش مى‏روند، اگر مشكلى دارد حل مى‏كنند، مسجدى‏ها احساس غربت نمى‏كنند. كسى كه هیچ فرزند وبرادرى نداشته باشد ولى سروكارش با مسجد باشد احساس مى‏كند همه مردم برادر و فرزندش هستند. بارها دیده شده یك مسجدىِ ساده كه از دنیا مى‏رود مجالس او پر رونق، مغازه‏ها براى او بسته و تشییع جنازه او شلوغ و با شكوه است.
 اینها نشانه پیوند قلبى و محبّتى است كه در خانه خداوند با مؤمنین ایجاد مى‏شود.
 یك مسجدى در خود یك دلگرمى احساس مى‏كند، مردم را در غم و شادى خود شریك مى‏داند و هرگز این عواطف گرم از دوستان مسجدى را نمى‏توان با چیزى مقایسه كرد.